Een veelkleurige trouwerij.

Vandaag mijn paspoort teruggekregen...mét de gewenste visumverlenging. Het blijkt ook nu weer in Pakistan dat wanneer je iemand bij je hebt die de lokale taal spreekt (een chauffeur bijvoorbeeld) het allemaal véél makkelijker gaat. Terwijl ikzelf eerder twee maanden heb moeten lobbyen, kreeg ik het papiertje en stempel nu binnen zeven dagen. Verder niet meer klagen: ik mag nu tot en met 18 mei in Pakistan blijven.

Het bezoek van Minister Kamp van Defensie is voor de ambassade (en dus voor mij) geruisloos voorbijgegaan. Moest ik voor een eerder ministerbezoek nog van alles regelen, dit bezoek (geheel georchestreerd door de Pakistaanse strijdkrachten) verliep perfect. Beveiliging, protocol-auto's en draaiboek: alles verliep met militaire preciezie. Helaas was er dus weinig tijd ingeruimd voor andere dingen en dus vloog hij dinsdagmiddag al, na zijn gesprekken op het Ministerie van Defensie, met de Gulfstream door naar Afghanistan. Het is te hopen dat alles nu met de Pakistanen is doorgsproken voor wat betreft de militaire missie in Afghanistan.

Afgelopen woensdag een gesprek gehad met de Politieke Afdeling van de Britse ambassade in Islamabad. Maar zoals te verwachten wilde deze persoon weinig loslaten over hun beleid ten opzichte van Musharraf. Als een van de belangrijkste buitenlandse landen heeft het Verenigd Koninkrijk er juist baat bij om hier de situatie zoveel mogelijk bij het oude te laten. Jammer. En dus hield ik mijn eigen kaarten (conclusie van de scriptie) ook zoveel mogelijk op zak.
Op de vrijdag daarentegen met Divya afgesproken. Als medewerker van de Amerikaanse ‘political section’ kende ik haar al en dat praat altijd wat makkelijker. En inderdaad kreeg ik van haar veel meer interessante informatie over de Amerikaanse positie ten opzichte van het huidige Pakistan. Feit is dat én de Britten én de Amerikanen erg zenuwachtig zijn en eigenlijk niet goed weten wat de toekomst gaat brengen. Mogelijke crises als de kwestie Iran en de Taliban in het grensgebeid met Afghanistan maken de toekomst erg interessant.

Op zaterdagochtend had ik om 11.00 schoonmakers besteld om ‘mijn huis' met al die kamers een beetje ‘sauber zu machen’. Maar ik had het kunnen weten. In plaats van de afgesproken tijd kwamen de twee dametjes om 14.00 aankakken. Lekker handig dus. Voor Jan *** thuisgebleven.
Tijdens het wachten ook een ander humoritisch iets meegemaakt. Voor het huis wordt namelijk op dit moment druk gewerkt aan de aanleg van openbare verlichting. En dus ligt de voortuin deels open. En wat doen Pakistanen als je bepaalde kabels niet kent: die haal je dan weg. Zo dachten immers die werklui. En vervolgens hadden plotseling vijftien huizen (inclusief de mijne) geen telefoon meer. En ga dat maar eens uitleggen aan Pakistanen die slechts Urduh spreken... Uiteindelijk na veel bellen en benadrukken dat het dringend gemaakt moest worden, was de kabel weer terug. Leve de mobieltjes!

s’Avonds was ik samen met enkele ambassadecollega’s uitgenodigd bij de trouwerij van de dochter van Anisa, werkzaam bij de visumafdeling. Strak in pak per gele Suzuki-taxi naar ‘the Farm’ in Islamabad, gelegen aan Murree Road. Uiteindelijk na enig zoeken op de plaats van bestemming aangekomen. Netjes op tijd, bleek dat beide tenten wel errug leeg waren. Even later kwamen er nog enige collega’s aan, en ook zij waren zichtbaar verbaasd.

Maar we hadden beter moeten weten: een trouwerij begint in Pakistan nooit op tijd en frisdrank en eten wordt pas geserveerd als het bruidspaar is gearriveerd. Dat puur om te voorkomen dat gasten voortijdig vertrekken. Als je als westerling netjes op tijd komt, en in mijn geval weinig hebt gegeten dan is wachten (of eigenlijk op stoeltjes zitten) tot 23.00 erg lang. Je doet in die tijd helemaal niets. Er worden geen sketchjes opgevoerd, slechts het luisteren naar moderne Pakistaanse muziek. Op sommige momenten verlang je dan naar een Nederlands huwelijk.
De trouwerij viel overigens wel op door allerlei schitterende kleuren en glitters. Maar ook door de vele mooie Pakistaanse dames die er rondliepen. Allemaal mooi opgemaakt en dus in mooie, kleurige jurken gehesen. De Pakistaanse mannen daarentegen droegen slechts doodnormale Shalwar Khameez. Het leek wel of ze hun normale kleding aan hadden gehouden. Ik vond het geen stijl om zo naast je vrouw of vriendin te lopoen...

Overigens is morgenavond pas de échte trouwerij. De jurk en de juwelen (goud en zilver) van de bruid zijn op dat moment suprème nog mooier én duurder. Ik heb al bedragen gehoord van minimaal €20,000, voor alleen de trouwjurk. Dat is dan een soort bruidsschat die maar een keer wordt gedragen.
De familie wordt dus in feite financieel uitgekleed om alleen die huwelijkscadeau’s te kunnen betalen. Maar ook de status speelt mee: er moet enige rijkdom aan ‘de buitenwereld’ (en dus de schoonfamilie) getoond kunnen worden. Ik ben benieuwd naar dinsdag!

Op zondagochtend was ik van plan om met beide collega’s Rob en Rob de Margalla-bergen in te gaan. Maar op het moment dat we elkaar wilden bellen ging de hemelpoort letterlijk open. De hele zondag heeft het onafgebroken geregend. Uiteindelijk maar zitten werken aan de scriptie en daarbij enkele hoofdstukken gelezen. s’Avonds even goed bord eten besteld bij Olive’s.

De komende dagen is het vooral op de ambassade werken. Behalve morgen: Eid-Milad-Ul-Nabi, een nationale vrije dag in Pakistan. De geboortedag van de profeet Mohammed wordt dan gevierd.
Op donderdagavond vertrekken ik met vijf anderen per auto naar Hunza, het hoogebergte van Pakistan. Daar hoor je me wel weer over.

Groetjes en tot gauw,

Serge