Oververhit Peshawar.

Voordat ik jullie uitgebreid zal inlichten over het recente bezoek van ‘onze’ Minister van Buitenlandse Zaken, Ben Bot, aan Pakistan wil ik eerst nog iets zeggen naar aanleiding van mijn eerdere bericht op de weblog.
Jullie hebben namelijk aan de recent toegevoegde foto’s kunnen zien dat ik onlangs tijdens het avontuurlijk retourtje Hunza per gammel kabelbaantje de Indus-rivier ben overgestoken. En toevallig viel mijn oog begin vorige week op een klein nieuwsbericht waaruit bleek dat bij eenzelfde kabelbaan tien mensen waren omgekomen... En zeer dichtbij het baantje waar ik in had gezeten. De kabel had het begeven en alle inzittenden (in het bakje) vielen het diepe ravijn in. Dit was dus de eerste en direct laatste rit voor mij in zo’n lokaal vervoermiddel...

Terug naar vorige week maandag. Samen met collega Rob in drie uur vanuit Islamabad naar Peshawar gereden voor organisatorische werkzaamheden met betrekking tot het aanstaanse ministerbezoek. Zo controleerden we het Pearl Continental Hotel voor een eventuele lunch van de minister, inventariseerden de autoverhuur en overlegden met de officiële overheden, het Protocol Office. Vooral vanwege vakantie van veel collega’s op de ambassade was er op dat moment nog véél werk te verzetten. Desondanks een leuk bezoek, mede doordat Rob voor het eerst deze fascinerende Pakistaanse stad bezocht. Samen met ambassadechauffuer Islam (zélf afkomstig uit Peshawar) hem even wat meer van de stad laten zien...

Op donderdagmiddag even naar kleermaker Waheed. Mede doordat de temperaturen in de loop van de afgelopen weken snel zijn gestegen (40-45 graden in Islamabad en dus automatisch warmer in Peshawar) wilde ik een maatpak hebben speciaal voor de warmte. Hij weet inmiddels mijn maten en dus was het passen snel gebeurd. Op vrijdag (na enkele kleine aanpassingen) was alles klaar en dat voor €90 per pak, inclusief stof.
Vrijdag was het ook hier Koninginnedag en daarvoor was de patio van het Serena Hotel door ons afgehuurd en was er voor zo’n €1000 haring ingevlogen, samen met kilo’s Hollandse kaas. Tijdens de receptie vele ambassadeurs, industriëlen, Pakistanen en andere interessante mensen gesproken. Best humor om te zien hoe Pakistanen in elk geval proberen onze rauwe lekkernij te eten. En het heimelijk consumeren van alcohol (wijn en bier) trok natuurlijk de Pakistanen aan. “Hebben ze thuis niet, zullen we maar zeggen...”
De zondag stond voor mij wederom in het teken van Peshawar. Op zaterdagavond waren er reeds twee BSB’ers vanuit Nederland aangekomen. Deze beide (bewapende) beveiligers van de Minister wilden graag de route en plekken bekijken welke de minister zou passeren. Aardige lui die Eric en Ron. Onderweg veel gekletst over Pakistan, Irak en Afghanistan. Wat mij wel direct opviel was het ontbreken van enige kennis van Pakistan. De beide jongens waren nauwelijks op de hoogte van de situatie en tradities in landen waarin ze moesten werken. Best vreemd. Vonden ze zelf overigens ook. Onderweg enige politieke zaken met ze uitgewisseld en aangegeven waar volgens mij problemen zouden kunnen ontstaan in Peshawar, een van de meest conservatieve steden binnen Pakistan.
Laat in de avond terug in Islamabad en beide Marechaussees verwachtten weinig problemen voor het bezoek. Desondanks moest er wel alert worden gereageerd benadrukte Ron. "Je kan hier immers nooit weten".

‘The day before’, op maandagochtend nog even de laatste zaken met collega’s overlegd en s’middags naar huis gegaan om wat te slapen. Minister Bot was eerder op de dag vanuit Rotterdam vertrokken en zou via Ankara en Dubai uiteindelijk dinsdagmorgen om 00.40 uur arriveren op Chaklala Airbase, het militaire gedeelte van het vliegveld van Islamabad. s’Avonds thuis met Maritza en Stefan nog wat gegeten totdat ik plotseling door de ambassade werd gebeld met het bericht dat de vlucht één uur eerder zou aankomen. En dus werden alle procedures vervroegd: om 22.00 met een colonne van maar liefst zeven auto’s naar VIP-gedeelte gereden. En daarna restte het wachten... Met het verstrijken van de tijd werden er wel opvallend veel soldaten aangevoerd. Al snel bleek dat er een “another important guest” zou arriveren. Het zou iedereen kunnen zijn, mede met het oog op de komst van de president van Uzbekistan enkele dagen later. Totdat collega Zaïdi ons plotseling toeriep: “The Pakistani Airforce One is coming”. En dus stonden wij met z’n allen eerste rang toen president Musharraf met zijn Gulfstream aankwam uit (wat later bleek) Lahore.
Overigens met interesse zitten kijken naar zijn colonne. Enkele Mercedes waren volledig volgestopt met zogenaamde jammers (voor verstoring van radiosignalen), met het oog op eventuele autobommen. Terroristen hebben hem al meerdere malen geprobeerd op te blazen. Zo’n aankomst zie je dus eens maar nooit meer...
Kort daarna landde de Fokker 70 met daarin de zeskoppige delegatie, een veiligheidsman en vijf Nederlandse journalisten. Met politiebegeleiding snel door naar het Serena Hotel. Na alle officiële formaliteiten uiteindelijk om 02.30 terug in bed.

Na vijf uurtjes slaap samen met Rob via een korte stop op de ambassade op weg naar hetzelfde hotel. Nadat de delegatie had ontbeten zou volgens het programma om 9.55 een bezoek gebracht worden aan de President. Maar vanwege een onduidelijke ‘dreigingsmelding’ werd het bezoek met enige tijd uitgesteld. En dus (want zo gaat het altijd in Pakistan met dit soort bezoeken) is er dan plotseling een telefoontje. Vervogens racen naar een ‘geheime plek’ waar de president dan verblijft. Deze keer was het zijn residentie in Rawalpindi, het Army House.
Uiteindelijk ging de hele colonne er naar binnen, inclusief Rob en ik. Maar uiteindelijk mocht alleen een select gezelschap Musharraf in persoon ontmoeten. Rob en ik mochten plaatsnemen in een zaaltje met een aantal stinkende Pakistanen.
Daarna doorgereden naar het Ministerie van Buitenlandse Zaken voor een ontmoeting en lunch met minister Kasuri. In een bloedheet zaaltje uiteindelijk de persconferentie bijgewoond en daarna met de Hollandse pers Islamabad verkend. Zij hadden geen interesse meer in de nog geplande bezoeken aan Senaatscommissie en de Pakistaanse Premier Shaukat Aziz. Ik was dus opeens een soort reisgids geworden die interessante punten van de stad liet zien. Via uitzichtpunt Pir Sowaha en de conservatieve bazar Aabpara teruggereden naar de ambassade.
Bot had rond 16.30 nog even tijd over voor een fotomoment bovenop de ambassade met al het personeel. Een erg sympathieke topdiplomaat van zeventig jaar, zo bleek ook hier weer.
Na een ontmoeting met Nederlandse bedrijven in Pakistan, enkele NGO’s en mensenrechtenvertegenwoordigers werd de dag afgesloten met een diner georgsaniseerd door de ambassade. Rob, Wisette en ik genoten op dat moment eveneens van een welverdiend etentje. De eerste dag was naar wens verlopen!

Na alweer een korte nacht (er moest na ons diner nog een speech 200x worden gekopieerd) op woensdag per auto naar Peshawar, samen met collega's Heleen en Rob. Tijdens de rit enigszins bijgeslapen en rond 8.45 in Peshawar aangekomen. Hier was de temperatuur inmiddels al ruim over de 30 graden: het beloofde dus alweer een hete dag te worden met waarden van 40+.
Heleen vertrok na aankomst naar de universiteit van Peshawar om daar alles te controleren, terwijl wij de huurauto’s en alweer het hotel bekeken, maar nu ook enkele gereserveerde kamers.
Om 10.15 bij het vliegveld (Peshawar Airbase), zo’n 30 minuten voor aankomst van de KBX, de Fokker 70.
Uiteindelijk had het toestel enige vertraging opgelopen vanwege ‘humeurige’ journalisten in Islamabad. En dus na het instappen direct vertrokken naar de universiteit, vooral tot ongenoegen van Maurice, de verslaggever van het NOS-journaal. Hij wilde namelijk samen met mij 'downtown Peshawar' ingaan voor wat leuke plaatjes.
Bij de universiteit van Peshawar aangekomen uiteindelijk hen een huurauto met chauffeur gegeven en dus enigszins gerustgesteld. Al was ik er niet gerust op. Waarom heeft Voorlichting ons niet verteld wat deze lui precies wilden?
De lezing op de universiteit verliep overigens ook niet helemaal zoals gepland. Bot’s speech had een verzoenende toon, maar deze werd niet opgepakt door het 200-koppige publiek en de beide personen namens de universiteit. Helaas! Dat bleek ook de volgende dag in De Telegraaf en Volkskrant: “Bot is bot de mond gesnoerd”, was een van de koppen. Jammer, maar het was wel enigszins te verwachten in dit conservatieve bolwerk binenn Pakistan.
Na enkele vragen door de zaal weer door naar de volgende afspraak: een lunch in het PC Hotel, samen met enkele experts (journalisten) aangaande de conflicten in het grensgebied met Afghanistan. Dit bleek zo interessant voor de minister dat het hele programma weer verder uitliep. Uiteindelijk nog om 15.00 bij de Govenor van de North West Frontier Province voor een kort gesprek via een tolk. Een ander gepland gesprek met de Chief-Minister was inmiddels afgelast door een recente moordaanslag op een familielid. En dus lag het programma nu opeens vòòr op schema.
De persoonlijk secretaris had het toen direct al over een vervroegde doorreis naar Kazachstan, de volgende bestemming van Bot. Maar eerst moest ik nog wel alle journalisten terugvinden. De schrijvende pers zat intussen netjes in het PC Hotel, maar de beide NOS’ers waren in feite zoek. Of zoals Rob zei: “Het zijn net konijnen die persmensen. Als je het hok openzet ben je ze kwijt”. Uiteindelijk bleek dat ze de Tribale Gebieden in waren gereden. Niet zonder gevaar omdat daar geen overheidsinvloed meer is en het er stikt van gewapende bendes. Ik moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren. Na dus weer enige woorden met onze “Maurice” en een stevige babbel met de huurchauffeur net op tijd terug op Peshawar Airbase.
Na een zoektocht naar de immigratie (ook een minister moet uitreisstempels in zijn Diplomatieke Paspoort hebben) kon de delegatie uiteindelijk een uur eerder vertrekken naar Almaty. Ik was zichtbaar blij toen de KBX opsteeg en iedereen mij zeer tevreden een hand gaf. Ook deze klus was succesvol geklaard.

Op donderdag rustig aan gedaan. Uitgeslapen en aan het einde van de middag uit het huis van Stefan en Maritza vertrokken voor een verblijf bij collega Alex. Bij haar kan ik tot mijn vertrek op 17 mei logeren. s’Avonds nog wel even lekker gegeten bij hen. Ik ben benieuwd wat naast mijn toekomst hun nieuwe plaatsing gaat worden.

Vandaag was vanwege Bevrijdingsdag officieel de ambassade gesloten. Een beetje gerelexed in de zon.
Het weekend wordt weer leuk. Morgen nog aan scriptie werken en een duik nemen in het zwembad van de Fransen. Op zondag gaan we met collega's een Mountain Safari maken: per PIA Boeing 737 een anderhalf uur durende vlucht rondom het Pakistaanse hoogebergte. Supertof lijkt mij! De foto’s verschijnen wel weer hier.

De tijd gaat nu wel opschieten. Binnen twee weken ben ik terug in Nederland.

Mazzels,

Serge