Bergenparadijs.

Het heeft even geduurd maar bij deze weer een update van mijn belevenissen in Pakistan. Ik heb hier weer heel wat meegemaakt tijdens de afgelopen anderhalve week: het 2e deel van het Pakistaanse huwelijk, mijn reis naar het hoge noorden van Pakistan en vanaf nu de hectische voorbereidingen voor het komende bezoek van Minister van Buitenlandse Zaken, Bernard Bot.

Vorige week dinsdagavond zoals gezegd weer naar Rawalpindi getogen voor een nieuwe trouw-episode. Feit was dat de ceremonie deze avond wat duidelijker was voor de toehoorders: simpelweg wachten op de komst van het bruidspaar (rond 23.00), jezelf vervolgens rond eten en kort daarna huiswaarts keren. Het bruidspaar was daarentegen supermooi gekleed en opgemaakt. Wat mij direct opviel was dat de bruid, Melissa, een prachtige jurk droeg die zeer veel goud en zilver bevatte. Volgens de Pakistaanse traditie kosten deze jurk én haar juwelen de familie meer geld dan alle andere festiviteiten eromheen. En dan te bedenken dat je deze attributen maar één keer draagt... Nog wel aardig om te weten is dus het feit dat de bruidsfamilie de feitelijke kosten ervoor moet ophoesten. Faillissementen zijn niet ondenkbaar, puur en alleen omdat er een ‘bruidsschat’ aan de schoonfamilie moet worden overhandigd. Daarnaast wil je natuurlijk niet onder doen voor de andere familie: en dus moet alles nòg mooier en duurder.

Op donderdag enkele dringende zaken afgehandeld. Hond Cosmo elders ondergebracht, rugzak gepakt en in de middag nog snel even Al-Saleem, de kapper, bezocht. Helaas had ik uiteindelijk niet veel tijd meer voor een babbeltje met de jonge Pakistaanse diplomaten s’middags aanwezig op de ambassade. Tijdens een ‘high tea’ werd hen wat verteld over Nederland en wat zij konden verwachten van hun zes-weekse-verblijf op het Instituut Clingendael. Jammer, maar helaas. Rond 17.00 had ik immers bij de Duitser Soenke afgesproken. Vandaaruit zou mijn reis naar de Hunza-vallei aanvangen. Maar ik had het kunnen weten: Nasir en Dave (beide Britse ambassade) kwamen véél later en dus vertrokken we uiteindelijk rond 19.00 samen met Judith, een Nederlandse onderwijsstudente noordwaarts.
Na een korte nachtrust in Mansehra, nabij Kashmir, op vrijdagochtendvroeg doorgereden richting de bekende plaats Gilgit. Maar tot onze teleurstelling bleek de weg intussen zo slecht geworden (gaten, hobbels en landverschuivingen) dat een snelheid van 30 kilometer in het uur nét gehaald kon worden. En dat terwijl we met Bertha, een oude, maar degelijke Russische jeep toch goed uitgerust waren. Het was echter niet anders! De elementen en ook het vele vrachtverkeer over deze beroemde Karakoram Highway (de verbinding met China en onderdeel van de oude Zijderoute) hadden zijn sporen achtergelaten. En van enig Pakistaans wegonderhoud was in dit gedeelte geheel uiteraard niets zichtbaar.

Langzaam doorgereden met onderweg verschillende stops gemaakt voor lunch, een fotomoment of uitzicht op de stromende Indus-rivier. Uiteindelijk laat in de avond aangekomen in de plaats Gilgit, de hoofdstad van de Northern Areas. Maar ons werkelijke doel die dag was Karimabad. Dààr was een hotelkamer voor ons allen gereserveerd. Na slechts een tankstop in Gilgit, dat overigens stikte van de soldaten, doorgereden over een veel beter stuk ‘snelweg’. Vanwege de bewolking vrijwel niets kunnen meekrijgen van het alsmaar ruiger wordende landschap. We hadden immers bergen als de Nanga Parbat (8200+ meter) en Rakaposhi (7700+ meter) gepasseerd en reden tussen beroemde bergketens als Himalaya, Karakoram en Hindu-Kush door. Alleen maar hopen dat het de komende dagen zal opklaren.
Uiteindelijk arriveerden we (redelijk uitgeput) om 01.30 in het plaatsje op 2500 meter hoogte, middenin de Hunza-vallei. Daar aangekomen bleek de receptie gesloten te zijn… En dus dreigde een koude, oncomfortabele nacht in een van onze tentjes.
Echter de deur van diezelfde receptie bleek wonderwel open en dus werd er door ons allen een soort ‘insluip-actie’ georganiseerd. We kozen, op goed geluk, drie lege kamers voor de nacht. Nasir was immers een bekende van de eigenaar en vond het geen probleem. De volgens dag kon de eigenaar er alleen maar om lachen. Dit soort dingen kunnen alleen in Pakistan!

Op zaterdagochtend snel het kleine centrum van Karimabad verkend, en kort daarna besloten om met Bertha richting de Chinese grens te rijden: de Khunjerab-pass. Een avontuurlijke tocht, met overigens schitterend weer. Kale valleien, vele gletsjers en ontelbare hoge besneeuwde bergen om je heen. Helaas bleek de grens niet haalbaar, omdat de KKH nog niet geheel sneeuwvrij is gemaakt. Het is niet voor te stellen dat zo’n weg slechts enkele maanden per jaar open is. Als lokale bevolking leef je dan letterlijk geïsoleerd. Maar dan wel mét een prachtige natuurschoon om je heen. Sommigen noemen Hunza niet voor niets het Hof van Eden, ofwel het paradijs.

Bij terugkomst met Didar, een vriend van Nasir en woonachtig in Karimabad, verschillende traditionele gerechten uit het gebied geproefd. Voordat de KKH door China en Pakistan werd aangelegd (1966-1979) waren Hunza en Gilgit in feite geïsoleerde gebieden. En dus zijn alle gerechten totaal anders dan in de rest van Pakistan. Veel vruchten (abrikozen, walnoten, kersen) worden gebruikt en minder vlees. Daarnaast valt ook op dat in dit gedeelte van Pakistan voornamelijk Ismaëlieten wonen. Een afsplitsing van de Sjiieten, maar met een totaal andere interpretatie van de Islam (je ziet bijvoorbeeld helemaal geen moskeeën). En met de Agha Khan (geboren in Iran) als leidersfiguur.

Op de zondag, eerste Paasdag, om 6.00 per jeep omhooggereden naar Eagles Nest. Dit hotel en uitzichtpunt is vooral bekend vanwege haar magnifieke overzicht over de gehele vallei. Genoten van het ‘paasontbijt’ en de ontelbare hoge, witte bergen. Prachtig! Het is jammer dat ik geen tijd had om er langer te blijven. Totaal geen toerisme, maar ontelbare trekkings- en klimmogelijkheden. Een volgende keer dan maar.
Na terugkomst in het dorp even de fameuze walnoot-cake geproefd, het Baltit-fort bezocht en de plaatselijke winkeltjes bekeken. Erg leuk was de twee-hands buitensportwinkel. Leuk om fleeces, branders en andere producten te zien die ikzelf ooit bij Bever heb verkocht. En die dus nu door expedities zijn achtergelaten.
Na het achterlaten van de zes afgedankte Britse computers (dé eigenlijke reden van onze reis) bij een kleine basisschool aan de vermoeiende terugreis begonnen.

Na vier uur rijden (inclusief een probleempje met een lekkende benzinefilter) aangekomen in de plaats Chilas. Hier overnacht in het plaatselijke Shangri-La Hotel. Op maandag de laatste etappe terug naar Islamabad gereden. Feitelijk zonder veel problemen. Het enige euvel bleek een flink gat in de uitlaat (“we zijn net een sportwagen”).
Helaas bleek enkele dagen later dat de motor van Bertha om onduidelijke redenen vlam had gevat. Waarschijnlijk een total loss... Volgens Nasir is het retourtje Hunza voor haar blijkbaar toch té veel geworden…
Onze vier dagen waren in een woord prachtig! Ik heb nu aardig wat gezien van Pakistan en vind dit berggebied het mooiste deel van Pakistan. De natuur, het landschap en de mensen maken het een bestemming niet te missen binnen Pakistan. Al zou ik de volgende keer naar Gilgit willen vliegen en vandaaruit doorreizen naar de bestemming. Zo’n autorit (minimaal 20 uur) is erg vermoeiend. Alleen zie je dan vrijwel niets van het unieke landschap.

Op de dinsdag wel eventjes wennen om terug te zijn op de ambassade. Ik heb er direct enkelen jaloers gemaakt met al mijn verhalen. Ik hoop dat zij er nu ook een kijkje gaan nemen.
Op woensdag ontving ik mijn nieuwe ticket van collega Adnan. Ik vertrek vanuit Pakistan op woensdag 17 mei aanstaande en hoop vervolgens via Londen rond 18.00 in Nederland aan te komen. Ik had een wijziging aangevraagd omdat ik inmiddels druk bezig ben met het komende bezoek van Minister Bot aan Pakistan. Het is een ander bezoek dan Minister Van Ardenne destijds en als stagiair is het leuk om ook hieraan weer mee te werken.
Overigens verliep dezelfde dag niet echt gladjes op de ambassade. Drie keer viel de stroom uit en enkele computers kregen een aardige stroomstoot te verduren. Ikzelf verloor een aantal pagina’s van mijn scriptie mede doordat de aanwezige beveiliging tegen stroom-uitval niet functioneerde. Het blijft dan toch weer Pakistan.
Op donderdag het huis alvast een grote schoonmaakbeurt gegeven. De twee schoonmaaksters gebeld (afspraak 14.00, maar uiteindelijk pas na 16.00 op komen dagen) omdat Stefan en Maritza binnen enkele dagen terug zouden keren. En een schoon huis is dan wel op z’n plaats, dacht ik zo.
Vrijdagavond wat gaan eten met de nieuwe Defensieattaché Teun. Aardige kerel die waarschijnlijk tot medio augustus op de ambassade blijft werken, mede met het oog op de Nederlandse missie in buurland Afghanistan (ik wist niet dat jullie collega's waren, Els).

Gisteren even bij kleermaker Waheed langsgegaan voor een bestelling. Ik moet er natuurlijk wel weer netjes uitzien als de minister langs gaat komen. Komende donderdag kan ik het nette pak ophalen. s’Avonds gebarbecued bij collega Willem en zijn vrouw Irma. Erg gezellig met al die bekenden bij elkaar. Daarbij kan Irma zeer goed koken! Daarna nog een tuinfeest bezocht bij een vriend van Julian (de Australische beveiligingsexpert). Om 00.00 thuis voor nog een snel Skype-gesprek met het thuisfront.

Morgenochtendvroeg vertrek ik trouwens voor een druk dagje Peshawar vanwege de voorbereidingen voor het ministersbezoek. Je hoort mij daar nog wel over.

Tot snel,

Serge