Rustig weekend......
Door: Serge
Blijf op de hoogte en volg Serge
06 November 2005 | Pakistan, Islamabad
Zoals ik reeds vertelde heb ik vanwege het einde van de Ramadan de afgelopen dagen vrij gehad. Ik heb deze benut voor wat wandelingen door de stad Islamabad en een indrukwekkend bezoek aan Balakot, middenin het gebied van de recente aardbeving.
Maar dat straks. Ik zal eerst wat meer uitleggen over mijn plek hier in Islamabad. Ik logeer nu in het Copper Lodge, een guesthouse in het noordoosten van Islamabad, de hoofdstad van Pakistan. Een redelijk goedkope plek (Rs1000 per dag, ongeveer €13) met een goed bed en (meestal) een warme douche. Maar met soms wat eigenaardig personeel. Zo moet ik regelmatig Amjad, de ‘manager’, met gebaren uitleggen dat ik een handdoek wil hebben of dat hij mijn kamer kan vegen. Het enige wat hij terugzegt is “yes sir”. Dit lijdt nog wel eens tot komische situaties. Verder hebben we ‘general-manager’ Muhammad Aamir Aziz. Een slimmer persoon die ook redelijk Engels spreekt. Met hem is beter zaken te doen, maar ook hem moet je continue aan zijn afspraken houden. (Cees, het knikken en ‘yes sir’ heb ik dus al veel gehoord…)
Islamabad (350.000 inwoners) zelf is een vreemde stad. Niet echt interessant voor toeristen, maar alle politieke en officiële instanties zijn hier te vinden. Vreemd is het omdat het een kunstmatige hoofdstad is, ooit ontworpen door beroemde Griekse architecten in de 50er jaren. De leiders van toen wilden hiermee tegenwicht bieden tegen het hete, economische hart Karachi (de toenmalige hoofdstad) én het politieke belang van het oostelijk gelegen Lahore. Gevolg hiervan is een on-Aziatisch gestructureerd stratenplan met grote brede Avenues en moderne architectuur.
Maar als je eenmaal de logica hiervan door hebt is het vrij eenvoudig om er de weg te vinden. Zo ben ik afgelopen donderdagmiddag gaan slenteren door Markaz in F-6 en de Markaz in F-7, de markten in deze beide districten. En zo kwam ik erachter dat alle boeken die ik met veel moeite mee heb gesjouwd hier allemaal spotgoedkoop te krijgen zijn. Hmmm...
Die avond even snel een broodje met Sanam gegeten in een trendy-restaurant. Zij is een goede vriendin van oud-stagaire Jantine en nu lerares hier. Haar vader is een gepensioneerd diplomaat (onder meer in Den Haag) en kan misschien nuttig zijn voor mijn onderzoek.
Op vrijdag ben ik vanwege het suikerfeest, Eid-ul-Fitr, s’ochtends vroeg naar de enorme Faisal Masjid moskee gegaan om te kijken naar alle gelovigen tijdens het vrijdaggebed. Uitgevoerd in marmer en grotendeels gefinancierd door de Saudische koning Faisal is het een van de grootste moskeën ter wereld, met een capaciteit van maar liefst 100.000 gelovigen. Interessant te zien hoe velen buiten moeten bidden en ook de aanwezigheid van bijzonder veel ‘buitenlandse Pakistanen’. Vele Pakistani gaan tijdens Eid namelijk terug naar hun geboortedorp en wisselen cadeau’s uit met familie. Tijdens het Suikerfeest wordt ook hier veel gegeten en ‘geknuffeld’. Helaas is het feest in Pakistan dit jaar minder uitbundig vanwege de aardbeving.
Daarna ben ik doorgelopen naar Daman-e-Koh, een uitzichtpunt op een van de bergen (Margalla Hills) ten noorden van de stad. Na een 45 minuten lopen had ik een prachtig uitzicht over de stad. Zo zag ik links de regeringsgebouwen van president Musharraf met daarachter de diplomatieke enclave (met onder meer de Amerikaanse ambassade), en kon je vanaf hier ook goed het strakke stratenplan herkennen. Helaas staat de zon overdag pal tegenover je en moet je hier vooral s’avonds zijn voor een mooi fotomoment.
Die avond ben ik eens gaan kijken bij een van de clubs die Islamabad heeft speciaal voor buitenlanders: de United Nations International Staff Recreation Association, ookwel UN-club genoemd. Een plek waar je als buitenlander (expat) elkaar kan ontmoeten, kan gaan zwemmen, poolen, tv-kijken én goed kan eten. Ik was nog geen lid (kost 'slechts' $200 voor een half jaar) maar met een beetje overtuiging kwam ik er binnen met betaling van $5. Hier lekker gegeten en een Deens en Zuid-Afrikaans echtpaar ontmoet. De volgende club die ik bezoek zal ik met iemand binnengaan die al lid is, dan kost het me niets meer...
Boven mijn guesthouse zie ik sinds mijn aankomst continue Pakisaanse helikopters (Mi-17, SA-330, UH-1, Alouette 3) rondvliegen. Maar ook Britse en Amerikaanse Chinooks, Amerikaanse Blackhawks en Duitse CH-53’s heb ik al laag over zien komen. Allemaal voor de hulpverlening ten gevolge van de aardbeving in het noorden van het land. Afgelopen woensdag kwam ik via ambassade-collega Raabiya in contact met de Pakistaanse NGO ‘The art of Life Foundation’. Zij waren van plan om vanwege het Suikerfeest naar de plaats Balakot te reizen, middenin het rampgebied. Hier wilde men cadeaus uitdelen en de overlevenden een hart onder de riem steken. Om Pakistan beter te leren kennen wilde ik graag mee met het konvooi, ondanks de ellende die ik te zien zou krijgen.
En dus ben ik gisteren samen met Wizette, een andere ambassade collega, naar Balakot gereisd. Om 7.00 verzameld en via een prachtige maar zeer hobbelige route in vijf uur naar de regio Kashmir gereden. Vele mooie valleien passerend werden we een beetje cynisch omdat we tot dan toe vrijwel geen schade konden ontdekken. Tot we plotseling tentenkampen zagen, de eerste ingestorte huizen passeerden en buitenlandse hulpverleners ontmoetten. De zwaar getroffen steden Muzaffarabad en Bagh liggen vlakbij als wij via een zichtbaar beschadigde kronkelweg Balakot (982m) naderen. Ooit woonden in deze vallei een miljoen mensen en was het een van de mooiste gebieden van Pakistan. En dan opeens kunnen we de werkelijke ramp zien: vrijwel elk huis is hier ingestort en er is nog steeds een vreemde geur te ruiken. Ook is hier, sinds de aarbeving op 8 oktober, nog geen zwaar materiaal gearriveerd, alles is tot nu toe met de hand uitgegraven. We ontmoeten er vele mensen. Enkele hebben vrijwel geen familie meer over. De overgebleven burgers moeten nu tot maart in eenvoudige tenten wonen, maar ik twijfel nu al of deze de meters sneeuw gaan houden die hier zeker gaat vallen. Van de Pakistaanse NGO krijgen jonge kinderen overigens deze middag injecties tegen mazelen en cadeaus.
Om half vijf vertrekken we weer per busje richting Islamabad. Ik wil voordat het echt donker is de onverlichte haarspeldbochten gepasseerd zijn. En dan vooral vanwege de rijvaardigheden van vele Pakistani... Terugkijkend vond ik het een indrukwekkend bezoek wat ik niet had willen missen! De Kasmiri zijn een sterk bergvolk en komen er zeker weer bovenop. Maar om hen nu zo te zien lijden is hartverscheurend.
Vandaag houd ik het overigens rustig. Ik hoop wel dat jullie vanmiddag foto's van mij kunnen gaan zien. Morgen ga ik weer verder werken op de ambassade.
Tot snel,
Serge
Ps. Erg leuk om na mijn eerste update al zoveel reacties terug te krijgen!
Maar dat straks. Ik zal eerst wat meer uitleggen over mijn plek hier in Islamabad. Ik logeer nu in het Copper Lodge, een guesthouse in het noordoosten van Islamabad, de hoofdstad van Pakistan. Een redelijk goedkope plek (Rs1000 per dag, ongeveer €13) met een goed bed en (meestal) een warme douche. Maar met soms wat eigenaardig personeel. Zo moet ik regelmatig Amjad, de ‘manager’, met gebaren uitleggen dat ik een handdoek wil hebben of dat hij mijn kamer kan vegen. Het enige wat hij terugzegt is “yes sir”. Dit lijdt nog wel eens tot komische situaties. Verder hebben we ‘general-manager’ Muhammad Aamir Aziz. Een slimmer persoon die ook redelijk Engels spreekt. Met hem is beter zaken te doen, maar ook hem moet je continue aan zijn afspraken houden. (Cees, het knikken en ‘yes sir’ heb ik dus al veel gehoord…)
Islamabad (350.000 inwoners) zelf is een vreemde stad. Niet echt interessant voor toeristen, maar alle politieke en officiële instanties zijn hier te vinden. Vreemd is het omdat het een kunstmatige hoofdstad is, ooit ontworpen door beroemde Griekse architecten in de 50er jaren. De leiders van toen wilden hiermee tegenwicht bieden tegen het hete, economische hart Karachi (de toenmalige hoofdstad) én het politieke belang van het oostelijk gelegen Lahore. Gevolg hiervan is een on-Aziatisch gestructureerd stratenplan met grote brede Avenues en moderne architectuur.
Maar als je eenmaal de logica hiervan door hebt is het vrij eenvoudig om er de weg te vinden. Zo ben ik afgelopen donderdagmiddag gaan slenteren door Markaz in F-6 en de Markaz in F-7, de markten in deze beide districten. En zo kwam ik erachter dat alle boeken die ik met veel moeite mee heb gesjouwd hier allemaal spotgoedkoop te krijgen zijn. Hmmm...
Die avond even snel een broodje met Sanam gegeten in een trendy-restaurant. Zij is een goede vriendin van oud-stagaire Jantine en nu lerares hier. Haar vader is een gepensioneerd diplomaat (onder meer in Den Haag) en kan misschien nuttig zijn voor mijn onderzoek.
Op vrijdag ben ik vanwege het suikerfeest, Eid-ul-Fitr, s’ochtends vroeg naar de enorme Faisal Masjid moskee gegaan om te kijken naar alle gelovigen tijdens het vrijdaggebed. Uitgevoerd in marmer en grotendeels gefinancierd door de Saudische koning Faisal is het een van de grootste moskeën ter wereld, met een capaciteit van maar liefst 100.000 gelovigen. Interessant te zien hoe velen buiten moeten bidden en ook de aanwezigheid van bijzonder veel ‘buitenlandse Pakistanen’. Vele Pakistani gaan tijdens Eid namelijk terug naar hun geboortedorp en wisselen cadeau’s uit met familie. Tijdens het Suikerfeest wordt ook hier veel gegeten en ‘geknuffeld’. Helaas is het feest in Pakistan dit jaar minder uitbundig vanwege de aardbeving.
Daarna ben ik doorgelopen naar Daman-e-Koh, een uitzichtpunt op een van de bergen (Margalla Hills) ten noorden van de stad. Na een 45 minuten lopen had ik een prachtig uitzicht over de stad. Zo zag ik links de regeringsgebouwen van president Musharraf met daarachter de diplomatieke enclave (met onder meer de Amerikaanse ambassade), en kon je vanaf hier ook goed het strakke stratenplan herkennen. Helaas staat de zon overdag pal tegenover je en moet je hier vooral s’avonds zijn voor een mooi fotomoment.
Die avond ben ik eens gaan kijken bij een van de clubs die Islamabad heeft speciaal voor buitenlanders: de United Nations International Staff Recreation Association, ookwel UN-club genoemd. Een plek waar je als buitenlander (expat) elkaar kan ontmoeten, kan gaan zwemmen, poolen, tv-kijken én goed kan eten. Ik was nog geen lid (kost 'slechts' $200 voor een half jaar) maar met een beetje overtuiging kwam ik er binnen met betaling van $5. Hier lekker gegeten en een Deens en Zuid-Afrikaans echtpaar ontmoet. De volgende club die ik bezoek zal ik met iemand binnengaan die al lid is, dan kost het me niets meer...
Boven mijn guesthouse zie ik sinds mijn aankomst continue Pakisaanse helikopters (Mi-17, SA-330, UH-1, Alouette 3) rondvliegen. Maar ook Britse en Amerikaanse Chinooks, Amerikaanse Blackhawks en Duitse CH-53’s heb ik al laag over zien komen. Allemaal voor de hulpverlening ten gevolge van de aardbeving in het noorden van het land. Afgelopen woensdag kwam ik via ambassade-collega Raabiya in contact met de Pakistaanse NGO ‘The art of Life Foundation’. Zij waren van plan om vanwege het Suikerfeest naar de plaats Balakot te reizen, middenin het rampgebied. Hier wilde men cadeaus uitdelen en de overlevenden een hart onder de riem steken. Om Pakistan beter te leren kennen wilde ik graag mee met het konvooi, ondanks de ellende die ik te zien zou krijgen.
En dus ben ik gisteren samen met Wizette, een andere ambassade collega, naar Balakot gereisd. Om 7.00 verzameld en via een prachtige maar zeer hobbelige route in vijf uur naar de regio Kashmir gereden. Vele mooie valleien passerend werden we een beetje cynisch omdat we tot dan toe vrijwel geen schade konden ontdekken. Tot we plotseling tentenkampen zagen, de eerste ingestorte huizen passeerden en buitenlandse hulpverleners ontmoetten. De zwaar getroffen steden Muzaffarabad en Bagh liggen vlakbij als wij via een zichtbaar beschadigde kronkelweg Balakot (982m) naderen. Ooit woonden in deze vallei een miljoen mensen en was het een van de mooiste gebieden van Pakistan. En dan opeens kunnen we de werkelijke ramp zien: vrijwel elk huis is hier ingestort en er is nog steeds een vreemde geur te ruiken. Ook is hier, sinds de aarbeving op 8 oktober, nog geen zwaar materiaal gearriveerd, alles is tot nu toe met de hand uitgegraven. We ontmoeten er vele mensen. Enkele hebben vrijwel geen familie meer over. De overgebleven burgers moeten nu tot maart in eenvoudige tenten wonen, maar ik twijfel nu al of deze de meters sneeuw gaan houden die hier zeker gaat vallen. Van de Pakistaanse NGO krijgen jonge kinderen overigens deze middag injecties tegen mazelen en cadeaus.
Om half vijf vertrekken we weer per busje richting Islamabad. Ik wil voordat het echt donker is de onverlichte haarspeldbochten gepasseerd zijn. En dan vooral vanwege de rijvaardigheden van vele Pakistani... Terugkijkend vond ik het een indrukwekkend bezoek wat ik niet had willen missen! De Kasmiri zijn een sterk bergvolk en komen er zeker weer bovenop. Maar om hen nu zo te zien lijden is hartverscheurend.
Vandaag houd ik het overigens rustig. Ik hoop wel dat jullie vanmiddag foto's van mij kunnen gaan zien. Morgen ga ik weer verder werken op de ambassade.
Tot snel,
Serge
Ps. Erg leuk om na mijn eerste update al zoveel reacties terug te krijgen!
-
06 November 2005 - 14:51
Jantine:
Ha Serge,
Leuk om je verhalen te lezen. Vergeet niet naar de Hangout te gaan; dat zit vlakbij benzinestation in Jinnah market. Is een hippe sheesha-bar. Sanam kan je er wel mee naartoe nemen.
Groetjes vanuit een druilerig Nederland,
Jantine -
06 November 2005 - 15:17
Kor:
Hé Sergé !
Dus al genoeg millitair spul zien vliegen.
Hoe is de mentalitiet van de bevolking tegen over westerlingen ??
By the way.... veel plezier in de clubs en als ik het zo lees dan doe je een hoop nuttige contacten op. -
06 November 2005 - 18:57
Annemiek:
hallo ser wat leuk om al zoveel meegemaakt te hebben ik lees met veel plezier je email,je schrijft zoals je praat, en het geeft een goed overzicht van wat je allemaal meemaakt,ik ga van de week opa en oma achter de computer zetten om je berichten te laten lezen. succes met je onderzoek hgr leen miek en kids -
06 November 2005 - 21:55
Cees:
he serge, zo te zien aan de foto's is het gelukt om die camera te pakken te krijgen, ik hoop dat je nog veel zal laten zien,en hoop dat je nog veel zult schrijven. Ik lees het met plezier, ik had wel met je willen ruilen, groetjes Cees -
06 November 2005 - 22:42
Denise:
Hoi Ser,
Op aanraden van mijn moeder even een kijkje genomen in je 'dagboek' en meteen even mijn emailadres ingevuld zodat ik goed op de hoogte kan blijven!
Groet, Denies -
07 November 2005 - 06:52
Mir:
Damn, als ik al je verhalen lees ... Dan begint het echt weer te kriebelen! :-)
Ik heb het hier prima naar mijn zin, begrijp me niet verkeerd, maar het ontdekken van een nieuw land is een super ervaring. Anyway ... Zo te horen heb je het daar prima naar je zin, heb je al een hoop gezien en begint je contacten boekje zich al rap te vullen. Keep it up!
Veel liefs en hoop snel weer eens met je te kunnen skypen ...
x Mir -
07 November 2005 - 09:29
Ariane:
Hoi Serge,
heel goed om van jou te lezen, en met jou de eerste indrukke te genieten! hope you had a nice first weekend -see you already followed Gabi's contact, i'm sure you'll manage to meet lots of interesting people- and work start on Monday morning will be smooth (& interesting)! liefs - ariane -
07 November 2005 - 13:33
Anneke:
Zoals iedereen al zegt: Leuk om je verhalen te lezen. Het brengt jou en de wereld waar het nu allemaal niet zo leuk is een beetje dichterbij. Heb je by the way je handbagage nog mee mogen nemen in the plane. Groeten van Anneke Michiel en Sebastiaan -
07 November 2005 - 13:59
Marijke, Mir's Mam:
Dag Serge!!
Wat een verrassing! Via Kaapstad op je website gewezen! Natuurlijk via een mail van onze,ook nogal reislustige dochter....
We zetten je bij de favorieten, leuk hoor, geniet.... je zult een schat aan ervaringen opdoen, welke niemand je meer kan afnemen!!
Heerlijk als je je grenzen zo kunt verleggen.
Dat heeft ons ook alleen maar goed gedaan
Groetjes Marijke en Gep en vanuit Kaapstad van Miriam -
07 November 2005 - 17:48
Marco:
gaaf serge! een tijd niet gesproken, wat doe je daar eigenlijk? onderzoek?
jij hebt toch al heel wat plekjes gezien van deze wereld. kitty en ik zijn dit jaar door china getrokken voor een maand. ook iets voor jouw !!!
we spreken elkaar gauw hoop ik.
grt uit limburg -
07 November 2005 - 19:49
Oma Buitelaar:
bij annemieke en leen even een berichtje aan jou leuke fotos ,ook alle berichten gelezen jehebt al heel wat gezien in die paar dagen groetjes oma en opa -
07 November 2005 - 22:43
Joke & Lex Veldhuizen:
Via skype hebben we - je ouders - al vrij lang met elkaar gepraat. Wat fantastisch is dat! Fijn dat je het zo naar je zin hebt.
Veel succes verder. -
08 November 2005 - 18:28
Ivo & Sabrina:
Leuk om te horen dat het goed met je gaat. En dat je al heel wat gezien hebt! We spreken snel af om een keer te Skypen. We willen alles horen van je. Oh ja gisteren hadden we voor '3' gekookt maar je was er niet;-) ha ha
Groetjes Ivo & Sabrina -
09 November 2005 - 00:45
Hetty:
gaaf om te lezen serge. Het klinkt als het begin van een onwijs gave tijd, waar je nog heel veel ervaring op kunt doen. Komje al verder met je onderzoek? nou succes en tot mails.
Hetty -
09 November 2005 - 12:51
Ferry:
Hey Serge,
Zo indrukwekkend man. Ik heb je foto's bekeken en was best onder de indruk van de dingen die je nu al meemaakt terwijl je er nog niet al te lang bent. Veel succes, en ga verder met de foto's !
Groetjes,
Ferry
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
