Politiek betoog.

Hoi hoi,

De reden dat Pakistan, alleen politiek gezien al, zo interessant is blijkt nu. Er spelen op dit moment in de regio tegelijkertijd verschillende kwesties. Zoals de rol van de NAVO nu in Kashmir, de recente ontwikkelingen in Afghanistan tot de aanhoudende politieke strijd in Pakistan zelf. En dat is slechts een opsomming. Mij hoor je, als politicoloog in spe dus nu ook zeker niet klagen. Tis hier zeer interessant allemaal!!

In Nederland, maar zeker ook hier in de Pakistaanse dagbladen staan regelmatig stukjes over een mogelijke komst van zo’n 1100 Nederlandse soldaten naar het zuiden van Afghanistan. Meerdere malen al interessante gesprekken erover gevoerd met Filip. Hij heeft als beveiliger voor de Nederlandse ambassade reeds lange tijd in Kaboel gezeten. En beiden komen we tot de conclusie dat het nu niet slim is om te gaan. “Het grensgebied is lang (minstens 1500 kilometer) en met uitbreiding van 6000 NAVO-militairen (Engelseen, Canadezen en dus Nederlanders) ben je nergens”, aldus de Belg. Ik vraag mij zelf nog steeds af wat ons eigen belang is om nu in het verre Afghanistan offensief te gaan optreden. Het is vooral een politiek issue in Nederland zélf. Minister Henk Kamp van Defensie wil nog snel een slag slaan en zich profileren voor de komende verkiezingen. Na zijn riskante beslissing in 2002 om troepen naar het Iraakse Al Muthanna te sturen wil hij het nogmaals proberen...in Afghanistan. Echter dit gebied is anders. “Ik houd mijn hart vast als het echt doorgaat…”.
Ik blijf alles nauwgezet volgen omdat het doorgaan van deze missie zeker gevolgen gaat hebben voor positie van Nederland in Pakistan. Pakistan heeft zeer veel gemeen met Afghanistan. En bij een inzet bij de buren worden we hier immers politiek én ook militair belangrijker. We worden een partij van betekenis. En dat gaat zeker gevolgen hebben voor de ambassade...

Wat trouwens ook aardig is om te volgen is de discussie over de NAVO hier in Pakistan. Zo heeft de politieke én militaire leider hier, President/Generaal Pervez Musharraf besloten dat de NAVO troepen, die hier voor 90 dagen, alleen logistieke en medische hulp geven begin volgend jaar moeten vertrekken. En dat terwijl de winter hier nog moet beginnen.
Zoals eerder al gezegd speelt het leger in Pakistan een zeer belangrijke rol. Bij belangrijke beslissingen hebben Musharraf en consorten een belangrijke stem. De recente aardbeving heeft zijn positie, maar vooral dat van de strijdkrachten een forse deuk opgeleverd. Op sommige plekken duurde het meer dan een week voordat er hulp kwam. En dus moest de Generaal wel internationale hulp toestaan. Een persoonlijke blamage dus! De NAVO heeft kort daarna grootschalige hulp aangeboden. Zo heeft Nederland (in NAVO-verband) inmiddels een veldhospitaal in het plaatsje Bagh operationeel, en hebben landen als Turkije, de VS en Groot-Brittannië elders vergelijkbare operaties lopen. Da's allemaal best controversieel omdat de NAVO dit nog nooit eerder gedaan heeft en de organisatie destijds puur is opgericht als verdediging tegen de voormalige Sovjet-Unie. En nu is het druk zoekende naar nieuwe bestaansredenen. Hetzelfde geldt overigens ook voor de NAVO-missies in Afghanistan.

Inmiddels zegt Musharraf alles geregeld te hebben en wees hij een aanbod tot verlenging gisteren dus van de hand. Een eventueel langer NAVO-verblijf zou natuurlijk betekenen dat het Pakistaanse leger nog steeds niet ‘in control’ is na de ramp van 8 oktober. En dat deze beslissing gevolgen gaat hebben voor de Pakistaanse bevolking is wel zeker. Na mijn bezoeken aan Kashmir is het weer afgelopen weekend omgeslagen: het is er heftig gaan sneeuwen in de hogere gebieden. In tegenstelling tot Pakistaanse Mi-17’s en Allouette 3’s vliegen de NAVO-heli’s op dit moment af en aan. Het vliegveld van Islamabad/Rawalpindi wordt dagelijks bevoorraad met hulpvluchten uit Duitsland, Turkije en Groot-Brittannië. Maar wat als deze enorme logistieke en medische operaties gaat wegvallen? Alle 1000 (veelal ongewapende NAVO-soldaten) gaan weg zonder een opvolging. Ik geloof nooit dat de Pakistanen dit zelf gaan òf simpelweg kunnen overnemen.
Ook hier spelen uiteraard politieke overwegingen de boventoon. Terwijl in het gebied zelf niemand wakker ligt als een Amerikaanse Chinook-helikopter (met grote Stars and Strips op de romp) hulpgoederen brengt en mensen meeneemt. De Kasmiri’s tonen alleen maar dank en respect voor het leveren van al die hulp!

Tot slot spelen hier intern verschillende zaken: vooral tussen de provincies en het centrale gezag in Islamabad. Ik val dus met m’n neus in de boter omdat dit precies mijn scriptieonderwerp is. Voorbeelden zijn de bouw van een tweetal stuwdammen in het midden van het land. Twee provincies ageren ertegen vooral om milieuredenen, terwijl Islamabad aangeeft de hydro-energie nodig te hebben om de hoofdstad van extra elektriciteit te kunnen voorzien.
Een ander voorbeeld is de rol van de overheid in de kwestie Kashmir. Enerzijds probeert het contact te zoeken met grote buur India, maar anderzijds steunt en beschermt het nog steeds de jihadi’s en ‘vrijheidsstrijders’ die in het grensgebied verblijven. In tegenstelling tot het voetvolk wat simpelweg vrede wenst en familie wil kunnen bezoeken aan de andere zijde van de ‘Line of Control’.

Kortom er staat de komende tijd het een en ander te gebeuren. En ik hoop het van nabij te kunnen volgen. Ik houd je op de hoogte.

Na mijn politieke update zal ik nog kort even vertellen wat ik hier de afgelopen week in Islamabad heb uitgespookt. Het afgelopen weekend liep helemaal anders dan gepland. Van wandelen is niets gekomen. In de nacht van zaterdag op zondag was er zeer heftig noodweer: urenlang bleef het onweren en viel de stroom regelmatig uit (gebeurt hier trouwens regelmatig). Vele prachtige bliksemschichten gezien, vanaf mijn balkon. Kon toch niet slapen. De rest van het weekend een beetje gelezen.
Maandag werd ik na het werk uitgenodigd om met drie collega’s Japans te eten in het Marriott-hotel. Was errug lekker en voor Nederlandse begrippen niet duur, slechts €15 per persoon voor al het sushi, sashimi, misosoup, wasabi etc. Was ook een welkome afwisseling van het dagelijkse Italiaans en Pakistaans eten. Langzaam probeer ik nieuwe restaurants uit, maar je moet voorzichtig zijn, enigszins oppassen wat je eet. Zo heeft een ambassade-collega zélfs een amoebe (bacterie in de darmen) opgelopen na het eten in het Serena Hotel (meest luxe hotel hier). Ik bedoel maar….

Maar niet alles is ‘off-limits’. Een aantal tussendoortjes kan je zekerwel eten. Zo ben ik hier enigszins verslaafd geraakt aan de lekkernijen, maar dan vooral die van de lokale bakker. Pakistanen (is vergelijkbaar met het Midden-Oosten) houden van mierzoete snoepjes en patisserie. Die mogen zij zelf eten, ik houd het bij die kleine taartjes van de United Bakery.

Op woensdagmiddag enigszins opgelucht doordat eindelijk de financiële problemen met BuZa waren opgelost. Vanwege interne verwerkingsproblemen moest ik wel érg lang wachten op mijn maandelijkse vergoedingen. Was best frustrerend om bellend naar Den Haag enkele dagen van het kastje-naar-de-muur gestuurd te worden. Tevens ben ik woensdag gestart met het creëren van een draaiboek voor de komst van de minister van Ontwikkelingssamenwerking, Agnes van Ardenne, komend weekend. Best leuk om zaken als auto’s, bezoeken en etentjes goed in te plannen. En mogelijk ben ik hierdoor bij veel momenten ook zélf aanwezig.
Op donderdag was het op de ambassade zelf een rommeltje. Het interne computernetwerk werd vernieuwd en niemand had dus een werkende computer...behalve ikzelf met m'n laptop. En tot mijn verrassing kreeg ik te horen dat ik vanaf dat moment ook een splinternieuwe BuZa-computer toegewezen kreeg. Ideaal!

Tot slot gistermiddag. Netjes gekleed, naar mijn eerste kennismakingsinterview: met de coördinator van de International Crisis Group (ICG) hier in Zuid-Azië: Samina Ahmed. Het gesprek was informeel en erg gezellig. Zij heeft me veel tips en aanknopingspunten gegeven. Ik ga vaker bij haar terugkomen voor advies.

Genoeg gekletst, tot volgende week!

Serge

Ps. Jullie missen mijn geplande reis naar de Kyberpass. De reis werd lastig om nog te regelen op die korte termijn. Ik hoop de rijdende stoomtrein in januari te bezoeken. En mijn volgende reis naar Kashmir, met de mensen van 3R, mét een rugzak hulpgoederen, hoop ik na het bezoek van de minister te maken.