Iedereen komt een keer aan de beurt.

Na alle heisa van de afgelopen weken is de rust wedergekeerd in Islamabad. Wel staan er nog soldaten in mijn straat, maar ik zie ze meer slapen dan echt zichtbaar passanten controleren...

Afgelopen dinsdag was ik met collega Alexandra uitgenodigd bij Peter (Consulaire Afdeling). Hij is sinds begin jaren zeventig werkzaam bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Samen met zijn vrouw Trees is hij, met enkele tussenpozen, continue in het buitenland geweest: van Irak en Iran tot Australië en Trinidad and Tobago. Erg interessant om al die (reis)verhalen te horen!

Woensdag, de vaste dartdag. Na het werk op de ambassade, samen met collega Rob naar de Canadian Club voor het avondje pijltjesgooien. Helaas had ons team, Unexpected, deze week ook geen geluk: alle wedstrijden gingen verloren. Daarentegen was de plezier er niet minder onder. Zelfs teamcaptain Irma kan dat beamen...

Op de donderdag werd ik plotseling gebeld door iemand van de Zwitserse ambassade in Islamabad. Enkele weken eerder had ik de Zwitserse ambassadeur ontmoet en via via kwam mijn telefoonnummer uiteindelijk terecht bij stagiair Stefan op die zelfde ambassade. Tussen de middag met hem gelunched. Aparte jongen: hij werkt reeds enkele maanden in Islamabad en was de stad nog niet uitgeweest. Tsja, vind je het gek dat je Pakistan saai vindt!

Op vrijdag al vroeg in de middag terug naar het guesthouse. Beetje relaxen. Een beetje gespeeld met Boy, een heel jong hondje van een lokale Pakistani.

Na een dag studeren op zondagochtend vroeg (zoals beloofd aan oud-collega Filip) met twintig kilo extra gewicht vertrokken voor een retourtje Margalla Hills. Dus met het onhandige, spierwitte kogelvrije vest omhangen én de (water)pistolen in de rugzak. Wél wat vroeger vertrokken, om zo enkele nieuwsgierige Paki’s te ontwijken.

Al snel omhoog en na enkele stopjes (watertanken) vrij gemakkelijk de top gehaald. Rob had het daarbij ietsje lastiger. Hij had z’n zware schoenen aangetrokken en moest vooral op het einde op z’n tanden bijten. Maar uiteindelijk haalde ook hij de eindstreep.
De afdaling ging aanmerkelijk makkelijker. Alleen kwamen we wat meer tegenliggers tegen. Vreemde reacties waren er wel: “Is it dangerous out there?” of “Do you like walking in the Margalla Hills?” of “Are you crazy.” Maar wij hadden inmiddels ons doel gehaald en dus al deze reacties ons niet deren.

s’Middags wat gegeten bij de Franse Club, tijdens een georganiseerde BBQ. En tegelijk ook even een duik genomen in het zwembad aldaar. s’Avonds nog even met Wisette de (illegale) DvD Munich gekeken bij Alex.

Nadat ik terug thuis was heb ik de hele nacht op het toilet doorgebracht. Ik vrees dat het vlees bij de Fransen toch niet zo lekker was als het er uitzag... Iedereen is in Pakistan minstens een keer ziek geweest en dus was ik het afgelopen weekend het haastje...denk ik.

Op maandag pas om 15.00 uitgeput wakker geworden. Je kan immers niet in je bed blijven liggen. Daar wordt je ook niet beter van...

Donderdag ga ik eindelijk een paar dagen naar Peshawar.

Tot snel,

Serge