Zoveel mogelijk van Pakistan zien, in twee dagen.

Het bezoek van de Nederlandse en Ierse ministers voor Ontwikkelingssamenwerking heeft de afgelopen week veel van mijn tijd gevergd. Zoals ongetwijfeld is gemeld in de Nederlandse pers kwamen beide delegaties afgelopen weekend langs om meer te weten te komen wat er precies gebeurd is in Pakistan, sinds de aardbeving van 8 oktober. Èn ik heb het bezoek samen met collega Margriet voorbereid.

Maar voordat ik meer over het bezoek uitweidt is er deze week nog wel tijd geweest voor vermaak. Zo ben ik vorige zaterdag met Filip op de Blue Area op zoek gegaan naar nieuwe Laptops. Deze straat staat in de hoofdstad bekend om het uitgebreid (op straat) uitgestalde witgoed, ontelbare tv-winkels en de vele shops waar nagemaakte mobieltjes worden verkocht. En dus dachten wij er ook wel op computerwinkels te stuiten...helaas. Na een dagje struinen niets moois kunnen vinden. Collega gaat waarschijnlijk nu maar in Dubai computerwinkelen. Om nu een snel notebook te kopen, in elkaar gezet door een klein, malafide, Pakistaans computerwinkeltje, was hem té riskant.

Na weer een hiketocht op zondag ben ik maandag s’avonds met collega Wisette bij Jean-Luc gaan eten. Hij is een Fransman, getrouwd met een Nederlandse, en een Chinees restaurant bestierend in het centrum van Islamabad. Het vreemde is wel dat zijn toko er van buiten niet ‘als een restaurant’ uitziet. Wachters voor de deur, slechts drie tafels en de alcohol vloeit rijkelijk. Er wordt gezegd dat onze Franse vriend andere handeltjes heeft. Maar het eten is er ok, dus waar zeuren we over.

Op dinsdag ben ik voor het eerst eens gaan proberen mijn huidige visum (voor 2 maanden), met nog eens 4 maanden te verlengen. Maar kwam van een koude kermis thuis: werd van het bekende kastje naar de muur gestuurd. Ik heb de nodige contacten inmiddels ontvangen en ga ze komende week bestoken met telefoontjes. Ik hoop die (luie) Pakistaanse ambtenaren hier eens aan het werk te krijgen en ASAP mijn verlenging te hebben.
Woensdag heb ik gesproken met de gepensioneerde Brigadier Mohammad Akram Khan. Een aardige man die mij direct uitnodigde voor een lunch in de Islamabad Club. Als officier bij de Pakistaanse eenheden gespecialiseerd in gevechten in de bergen kan hij mij veel nuttigs vertellen over de huidige organisatie van de Pakistan Defence Forces. En mogelijk ook actieve officieren bij mij introduceren. Mogelijk zit er in het voorjaar zelfs een bezoekje in aan deze eenheden, hoog in het noorden van Pakistan.
Afgelopen donderdag ben ik met ‘security-officer’ Filip en ‘relief coördinator’ Margriet nog een keer het aardbevingsgebied ingegaan, puur ter controle van het bezoek van de minister. Tevens om de gemaakte afspraken met betrokken hulporganisaties te bevestigen. Alles verliep die dag soepeltjes en dus kon ik s’avonds tijdens een dinner met een van de Ierse delegatieleden alles definitief doornemen. De Ieren hebben hier namelijk geen vertegenwoordiging en dus verzorgt Nederland (wij dus!) het bezoek en hebben de Ieren zelf slechts kleine uitstapjes georganiseerd.

Maar toen moest vrijdag nog komen. Ik, beetje naïef, dacht dat alles inmiddels op vrijdag vast lag. Vroeg in de ochtend kreeg ik daarentegen al te horen dat de Nederlandse en Ierse delegaties tòch bij de Pakistaanse premier Shaukat Aziz op bezoek mochten komen én het diner op zaterdag een half uur eerder moest beginnen. En daar gaat dan je draaiboek... Maar geen gezeur, verstand op nul en opnieuw beginnen. En met het verstrijken van de dag kwamen steeds meer wijzigingen. Zo werden minister Van Ardenne en haar Ierse collega Lenihan direct na aankomst ook verwacht bij Generaal Pervez Musharraf en wilde Generaal Farouk, belast met de wederopbouw na de aardbeving ook met de beide hoogwaardigheidsbekleders spreken. En dus moest de lunch maar wachten tot later. Tot 20.30 samen met Margriet op de ambassade met succes een nieuw draaiboek in elkaar gedraaid. Er kwam toen voor mij nog wel een leuke bijkomendheid boven: de mogelijk dat ik (als fotograaf) mee kon met de delegatie om per helikopter naar het rampgebied te vliegen. Echter de plotselinge aanmelding van een Nederlandse persfotograaf maakte aan dit idee een einde. Nu had BuZa immers een (professioneel) iemand die foto’s kon maken. Helaas. Dat was te mooi om waar te zijn. Tot volle tevredenheid uiteindelijk via de kapper en een restaurant naar huis gegaan voor aantal uurtjes slaap.

Maar zoals de Wet van Murphy zegt, als alles anders gaat...En dus ging s’nachts om 02.00 de telefoon: de Nederlandse delegatie zou niet in het vliegtuig zitten. De aansluiting in Dubai richting Karachi gemist. Ik was klaarwakker. Daar ging al ons werk, afspraken maken, interviews regelen. De volgende vlucht naar Islamabad zou een dag later zijn en dus kon de delegatie dit alles vergeten. Gelukkig bleek dat ze wél de Emirates-vlucht naar Karachi hadden gehaald maar zònder de koffers. De ellende bleek later.

Via het Serena Hotel, om 8.30 per politie-escorte racend naar Islamabad/Rawalpindi Airport waar de vijf Ieren, vijf Hollanders en twee Ierse journalisten zouden arriveren. Na een vlotte VIP-afhandeling gingen de beide protocol Mercedez Benz’en een uurtje later door naar Chaklala Base Camp, de plek waar Mursharraf op dat moment resideerde. Kort daarna besloten om ook de meereizende journalisten, zonder toestemming, mee te sturen. En met succes! Want na een uitgebreide veiligheids-check bleek ook deze auto door te mogen rijden naar de President/Generaal.
Na succesvolle gesprekken met Musharraf en Farouk iedereen rond 14.00 terug in het Serena. Ik moet wel zeggen dat de lunch van 11.45 intussen een beetje was verpieterd. Moet kunnen. Na een half uurtje opfrissen, door naar UNICEF voor gesprekken met ditzelfde kinderfonds en de hulp die de VN hier zélf geeft. Doorracend naar de ambassade voor gesprekken met vooral Nederlandse organisaties of instellingen die door de Nederlandse overheid financieel worden gesteund. Daarna nog een officieel diner en ik denk dat de minister en haar gevolg daarna wel toe waren aan een goede nachtrust... En nog steeds zonder koffers.

De zondag was weer vroeg: 7.15 was ik in het Serena voor een ontbijtje. Kort daarna per escorte richting de helipad, nabij het Jinnah-stadion. Daar aangekomen bleek Margriet zich niet zo lekker te voelen, en dus kon ik alsnog meevliegen. Dat is dus loon naar werken! Tussen alle casual-geklede diplomaten liep ik redelijk uit het gelid, vanwege mijn nette kledij. Ik zou eigenlijk op de ambassade gaan werken en ging plotseling mee richting Kashmir. De minister was overigens gedwongen om kleding van de vrouw van de ambassadeur te lenen, omdat haar enige kleding (hoge hakken en een mantelpakje) niet echt geschikt waren om een rampgebeid te bezoeken.

Vanuit de Russische Mi-8 helikopter, in de kleuren van VN-organisatie WFP, prachtige vergezichten over Islamabad, Kashmir en bergtoppen met de eerste sneeuw. Na een half uurtje vliegen geland in Bagh, nabij de grens met India. Hier werd de minister rondgeleid door de Nedererlandse geneeskundige eenheid die hier tijdelijk medisch zorgt voor de bevolking. Ook gaf het World Food Programme aan hoe het nu staat met de voedselsituatie in deze regio. Na een rondleiding per jeep, begeleid door zwaarbewapende Pakistaanse Rangers, in het district van Bagh per heli verdergevlogen. Nu via Muzaffarabad, waar de Ieren uitstapten, doorgevlogen naar Balakot. Deze plaats is een van de zwaarstgetroffen plekken in de bergachtige regio. Gelukkig had ik eerder van Filip de GPS-coordinaten ontvangen omdat beide Russische piloten geen idee hadden waar te landen. Op hun verfrommelde vliegkaart stond zelfs helemaal niets aangegeven. Ideaal om dit soort piloten hier te hebben...
Per UNICEF-jeeps in Balakot rondgereden en via een noodschooltje en een wankele loopbrug terug naar de helipad. Na de terugvlucht Balakot-Muzaffarabat-Islamabad hadden we nog een klein beetje tijd om een bezoek te brengen aan het vluchtelingenkamp in Islamabad zelf, in district H-11 en natuurlijk het ingelaste bezoek aan de Pakistaanse premier Aziz.

Na een korte opfrissing in het hotel terug naar de woning van de ambassadeur voor een informeel samenzijn. Hier bleek dat ondanks alle onverwachte wijzigingen iedereen unaniem van mening was dat dit een zéér geslaagd bezoek genoemd mag worden. Niet voor niets gewerkt dus!
Om 22.30 is de minister teruggeracet naar het vliegveld en rond 24.00 vertrokken naar Hong Kong. Na de Protocol Cars (financieel) bedankt te hebben ben ik om 00.30 ook huiswaarts gegaan.
Ik moet bekennen dat ik blij was toen de minister daadwerkelijk vertrokken was: alles is goed gegaan. Vooral doordat ik van anderen vernam dat het vorige bezoek van de minister aan Pakistan chaotisch was verlopen. Overigens ontving Van Ardenne haar koffer pas een kwartier voordat zij naar Hong Kong vertrok, na zware diplomatieke druk van de ambassade.

Om af te sluiten heb ik de voorbereidingen en het daadwerkelijke bezoek zeer leerzaam gevonden en nuttig voor mijn verdere verblijf hier op de ambassade. Komende week komt er nog een Nederlands ‘landenteam’ langs om in Pakistan over water en milieu te praten. Hier ben ik niet meer bij betrokken en dus kan ik verder met mijn onderzoek. Maar vanaf woensdag ben ik enige dagen richting Lahore, voor een jeep- en kamelentour door de woestijd. Ben benieuwd!

Serge