Witte kerst 2005 vieren in Kashmir

Op de ambassade was het enigszins te merken dat het kerstfeest eraan zat te komen. Dat in tegenstelling tot dáárbuiten! Je merkte namelijk op straat in Islamabad totaal niet dat kerst naderde. Het waren dagen als altijd. Is begrijpelijk in het moslimland Pakistan, maar het blijft een vreemde gewaarwording als westerling.
En dus, om in de kerstsfeer te komen, werd vorige week maandagavond een ‘Christmas-reception’ op de residentie van de ambassadeur georganiseerd. Onder het genot van (kleine) hapjes en drank werd iedereen zeer bedankt voor het harde werken tijdens de afgelopen maanden (vooral vanwege de aarbeving). Vele vaste medewerkers hadden dagen overgewerkt om bijvoorbeeld hulpverzoeken en vragen vanuit Nederland in goede banen te leiden. Voor velen was deze maandag de laatste werkdag in 2005. De meeste Nederlandse collega’s vlogen kort erna terug naar Nederland voor een samenzijn met familie òf brachten de feestdagen door op een tropische locatie, buiten Pakistan.

En al dat gereis had leuke gevolgen voor mij. Nog tijdens mijn woestijn-safari werd ik gebeld door collega Dorien met de vraag of ik tijdens de kerst en nieuwjaar op een jonge hond wilde passen. Vanwege een geplande vakantie naar Thailand was hond Cosmo een lastig puntje. Zweedse vrienden van Dorien, Stefan en Maritza, wilden de hond deze keer thuis laten en vroegen daarom mij. Ik stemde direct in, mede doordat ik ook 12 dagen op hun huis mocht passen, een enorme twee-onder-een-kap woning in district F-8/3 van Islamabad. Met zoveel kamers dat er minstens vier ongebruikt zijn... De enige taak die ik kreeg was Cosmo (een acht maanden oude zwarte Labrador) eten geven, hem gezelschap houden en regelmatig uitlaten. Ideaal!

Op dinsdag kreeg ik het uiteindelijke antwoord dat ik al veel eerder wilde hebben: ik ontving mijn (gratis) visumverlenging voor 4 maanden. Met het zogenaamde ‘multi-re-entry visum’ kan ik vanaf vandaag tot het einde van mijn stage-tijd in Pakistan blijven. Ook is het vanaf nu voor mij mogelijk om eventueel naar India en Afghanstan te reizen, zonder dat ik opnieuw een visum voor Pakistan moet aanvragen. Alle moeite wordt dan toch beloond, al moet ik zeggen dat ik bij een (mogelijke) toekomstige verlenging mijn zaak aan Paul van de Consulaire Dienst overdraag. Mijn gangen naar Pakistaanse ministeries van Binnenlandse- en Buitenlandse Zaken zijn kostbare tijd die ik veel beter kan gebruiken. Daarentegen kan ik wel zeggen dat ik deze extensie, met de bijkomende bureaucratische procedures, helemaal zelf doorworsteld heb. Maar voor mij dus geen volgende keer meer...
s’Avonds met Wisette wat gaan eten bij het Libanese restaurant Majlis. Vanwege de christelijke eigenaar was hier overigens nog wel kerstsfeer te ontdekken: kerststukjes, muziek en vele mooi versierde kandelaren. Daarna voor het eerst overnacht in mijn tijdelijke onderkomen. Cosmo is nu al mijn beste vriend!
Op woensdag ben ik na het werk weer naar kleermaker Waheed toegereden. Hij had mijn corduroy-maatpak en grijze overjas klaar. Zat als gegoten. En mocht (als goede klant) zonder te betalen weglopen. Direkt weer een nieuwe bestelling geplaatst voor twee op-maat-gemaakte witte overhemden (slechts €10 per stuk). Is hier nodig omdat veel wasserijen hier kleding met veel bleek (proberen) te wassen. Ik hoef niet te zeggen wat dit met je kleding doet...
Op donderdag had ik een interview met dr. Islam, een hoogleraar aan de International Islamic University. Interessante man waar ik altijd op kan terugvallen bij vragen. Tussen de middag, met Filip en Zaidi (het manusje van alles op de ambassade) gaan eten bij Olive’s. Vlak achter de ambassade een lekkere Mexicaanse maaltijd genuttigd. Filip had zo’n pittig gerecht gekozen dat ik hem adviseerde een extra glas melk te bestellen. Zijn gezicht sprak boekdelen, na zijn eerste hap genomen te hebben. Best humor om te zien hoe een stevige Belgische ex-soldaat, bijna ontploft van binnen.

Op vrijdag had ik gesprekken met Lubna Saif, een vrouwelijke hoogleraar op de faculteit Pakistan Studies van de Allama Iqbal Open University in Islamabad. Vele tips (en interessante namen) gekregen voor mijn voorgenomen reizen naar de provinciale hoofdsteden Quetta (Baluchistan) en Peshawar (North West Frontier Province). s’Middags samen met Cosmo een beetje liggen luieren op het dakterras. Later die middag met hem een iets mindere ervaring meegemaakt. Drie loslopende (wilde) herdershonden vielen Cosmo aan. Twee van hen schopte ik middenin het gezicht, maar de derde had Cosmo te pakken. Gelukkig viel de schade mee, maar schrikken was het wel. Volgende keer neem ik een flinke stok mee.

Afgelopen zaterdag vooral druk geweest met winkelen voor onze eigen kerstviering. Met Andy en Kirsten van de Britse ambassade, de Pakistaan Adnan, de Amerikaan Randy (werkzaam bij de Agha Kahn Foundation) en ‘mijn’ collega’s Alexandra, Wisette en Niels zouden we richting het noorden reizen. Iedereen zou drank en (zelfgemaakt) eten meenemen. Al het kookwerk was inmiddels vergeven, dus ik had een aardige voorraad chips ingekocht in Kohsar Market. Cosmo kon eenvoudig bij de twee honden van Niels logeren, zodat ik vervolgens zondagochtend ongehinderd samen met hem kon vertrekken. Na een drie-en-half-uur-durende rit via het toeristische Murree kwamen we rond 15.30 aan in het plaatsje Nathiagali (2500m), een plaatsje in het noorden van Pakistan. Hemelsbreed zo’n vijftig kilometer van Islamabad, maar de bergachtige wegen en het chaotische verkeer maken het toch een vermoeiende, lange rit.
Na de lunch van Alexandra (pasta mét grote champions) als groep nog een klein stukje gewandeld op de zogenaamde ‘pipeline-trail’, onderdeel van het Ayubia National Park. Onderweg had Niels overigens nog een kleine aanrijding met een vooruitkruipende vrachtwagen. Enkele weken geleden had het hier namelijk nog gesneeuwd en deze was inmiddels verijst. Gelukkig was er alleen blikschade kon de weg vervolgd worden.

De hooggelegen regio Galyat is gelegen nabij het toeristische Murree wat ooit gesticht is door de Britten om s’zomers de hitte te ontvluchten. Zoals onze bestemming Nathiagali hebben vele plaatsjes de naam gali (vallei) in zich. Een prachtig gebied met uitzichten naar het Indiase Kashmir en op de noordelijke bergtoppen van Pakistan. Helaas werd het al snel donker en werd het tijd om met z’n allen de houten hotel-huisjes op te zoeken. Voor elk tweetal was er een huisje gehuurd, met daarbij één groter examplaar met openhaard. Deze werd flink opgestookt zodat we de hele avond gezellig samen “White Chrismas in Pakistan” konden vieren. Al het meegebrachte eten smaakte meer dan goed (en de (fris)drank ook trouwens…) Ongelovelijk om op deze verlaten bergtop, in primitieve houten hotel-huisjes in het noorden van Pakistan een witte kerst te vieren. Dat terwijl op vele plekken in de wereld voor miljoenen wordt gegeten en felicitaties worden uitgewisseld. Onvergetelijk.

Als actieveling peilde ik vlak voor het slapengaan (01.00) wie er s’ochtends zin had voor een hike naar de nabijgelegen Miranjani Peak (2960m). Helaas wilden de meesten blijven snurken en dus vertrok ik samen met alleen Niels om 07.15 voor een klim van bijna 500 meter. Gestaag klimmend, met prachtige uitzichten op de eeuwige sneeuw kwamen we plotseling lokale Pakistaanse vrouwen tegen. Enkele van hen waren zeer hoog in een dennenboom geklommen. Zònder enige zekering, mét hakbijl in de hand én slippertjes aan de voeten. En het toppunt was dat ze de stapels hout (minstens 40kg) zonder problemen op het hoofd vervoeren. Hoe bedoel je last van de nek.
Ook bleek dat zij de aanstichters waren van de bosbrandjes waar we enige tijd door heen liepen. Volgens Niels, de milieu-expert op de ambassade, doet men dit om volgend seizoen nieuw, vers gras te kweken. Kan zijn, maar het zwartgeblakerde, kale landschap doet de schoonheid geen goed. En dan heb ik het ook nog niet over de gevolgen voor het voorjaar als alle sneeuw gaat smelten.

Uiteindelijk stonden we gisterochtend rond 9.45 op de top van de Miranjani. Nog mooiere vergezichten op sneew op wat later bleek de beroemde berg Nanga Parbat te zijn. Deze ‘naakte berg’ is onder meer bekend van het ongeval van de broer van de wereldberoemde bergklimnmer Reinhold Messner. Ik hoop de berg binnen enkele maanden van dinchterbij te kunnen bekijken. Maar van veraf ziet de besneeuwde noordwand er al indrukwekkend uit.
Na een kwartiertje terug afgedaald richting het Green Hotel in Nathiagali. Kijken of iedereen inmiddels al wakker was geworden. Dat bleek inderdaad. Na een kleine lunch rond 14.00 reden we met de drie auto’s terug richting Islamabad.

Voor de komende dagen heb ik nog een aantal interviews gepland en lees ik verder in mijn literatuur. De ambassade is overigens tot het nieuwe jaar officieel gesloten, maar als werknemer kan ik er rustig doorwerken. Een beetje tijd inhalen. Het niewjaarsfeest ga ik overigens vieren in een van de expats-clubs in Islamabad, Volgens collega’s zijn de Canadese of Britse Club goede voorbeelden. Je hoort mij er volgend jaar wel over.

Ik wens iedereen hierbij tot slot nog fijne feestdagen en een goed 2006.

Serge