Voor mij (nog) geen vakantie.

Tsjonge, jonge wat gaat zo’n stage snel als je het naar je zin hebt! Het jaar 2005 is voorbij: ik zit hier dus nu al twee maanden! Èn 2006 is inmiddels alweer een paar dagen oud, mààr een jaar met hopelijk voor mij een leuk vervolg. De toekomst hier in Pakistan zal het moeten uitwijzen. Ik hoop dat iedereen fijne feestdagen gehad heeft en er weer fris tegenaan kan in 2006.

Na mijn kerst-uitstapje van vorige week naar het plaatsje Nathiagali zat ik dinsdag alleen (lekker rustig) op de ambassade te werken aan mijn interviews. Op die dag had ik een eerste gesprek met Dr. Zafar Iqbal Cheema, een vooraanstaand hooglereaar aan de Quaid-i-Azam University in Islamabad. Hij onderwijst aan de faculteit Defence & Strategic Studies en kon dus voor mij interessant zijn. Vooral van hem veel namen van officieren binnen de Pakistaanse strijdkrachten gekregen. Overigens was het interview erg kort en moest ik afgelopen maandag weer bij hem terugkomen. Na ‘veldwerk’ in het westen van Pakistan wil ik nog een keer met hem van gedachten wisselen over de rol van het leger bij binnenlandse aangelegenheden.
De rest van de dag bezig geweest met het regelen van een nieuwe heli-vlucht. Nadat ik met succes ondermeer het recente luchtvervoer van onze Minister voor Ontwikkelingsamenwerking had geregeld werd ik onlangs gevraagd om een helikoptervlucht te reserveren voor onze Defat, de Defensieattaché op de ambassade. Via de organisator van deze Mi-8 vluchten in Pakistan (overigens altijd geladen met noodhulp) had ik snel alle formaliteiten geregeld. Nu slechts wachten tot na de feestdagen voor het definitieve antwoord van de attaché zelf. Ik heb tegelijkertijd ook de VN-vluchten voor Islamabad-Kaboel opgevraagd. Handig omdat ik medio februari/maart naar de Nederlandse vertegenwoordiging in Kaboel wil reizen

Op woensdag ben ik actief bezig geweest en eigenlijk met name de conditie van onze jongste hond, Cosmo, getest. Samen met Filip en de Pakistaan Yaqoob (werkzaam in het Serena Hotel) de Margalla Hills ingegaan en hier bleek dat onze 8-maanden-oude Labrador in zeer goede staat verkeerd. Soepeltjes over de stenen springend loopt hij achter ons aan. Al moet ik eerlijkheidshalve wel zeggen dat ik die avond niets meer van hem gemerkt heb... Na de inspanning met z’n drieën een lekkere steak gegeten in het Marriott-Hotel. Hier kwam ik te weten dat Yaqoob zeer binnkort zal vertrekken richting Kaboel. Ja, ook daar is een ultralux Serena-Hotel (vooral voor de buitenlandse 'hulpverleners') en hij kan daar maar liefst 6x meer gaan verdienen. Doen dus! Wel jammer dat hij weggaat, maar mocht ik naar Afghanistan reizen dan zoek ik hem daar zeker op!

Ook de donderdag was vrij rustig. Zoals eerder gemeld was de ambassade voor het publiek gesloten en waren de meeste collega’s nog tot na het nieuwe jaar op vakantie. Na het werk gegeten bij Olive’s met Ian, de Canadese ‘accountant’ van de Nederlandse tak van Medecins sans Frontieres, beter bekend als Artsen zonder Grenzen. De organisatie heeft hulpposten in Quetta en Peshawar en dat zijn nu precies de plekken waar ik binnenkort heen wil reizen. Kan nooit kwaad om ook met deze (buitenlandse) hulpverleners van gedachten te wisselen.
Op vrijdag weer per taxi (ook de ambassadechauffeurs hebben vakantie helaas) naar de Quaid-i-Azam University gereist voor een gesprek met professor Mohammad Waseem, de directeur van de afdeling Internationale Betrekkingen. Een zeer kundig man, met enkele jaren ervaring aan Oxford University. En ook door hem werd ik overladen met tips en interessante namen welke ik zeker moet interviewen. Maar ook bij hem duurde alles maar kort. Hij had maar een kwartiertje voor mij gereserveerd. En dus ging het gesprek ook bij hem maandag verder.
De korte ontmoeting kwam eigenlijk wel goed uit want ik had de schoonmakers van mijn logeerhuis besteld. Morgen kwamen collega Dorien en haar man terug uit Thailand en zij zouden enige tijd in het huis blijven wonen. Samen met Maritza en Stefan, de huurders van het enorme huis. En het leek me voor hen wel zo aardig om het huis ‘sauber’ in te gaan. Met z’n drieën stonden ze netjes om 13.30 voor mijn guard te wachten. En na maar liefst vier uur schrobben, wassen, dweilen, afstoffen en andere schoonmaakklussen (kostte maar liefst het totaalbedrag van Rs 400, zo’n €5,50) zag het huis er top uit. Was wel nodig omdat Cosmo regelmatig niet als een zwarte Labrador binnenkwam.

Op de 31e in de ochtend met Filip weer omhoog gelopen, maar nu zonder hond. Ik wilde hem even een rustdag gunnen. Filip had overigens twee cricket bats en enkele ballen gekocht voor de lokale jeugd in modellvillage Saidpur. Het was eigenlijk te triest dat de mensen er niet eens geld hebben voor een eenvoudig cricketset voor hun kinderen. En dus hadden we samen besloten dit aan te schaffen voor hen. En uiteraard viel dit in zeer goede aarde.
Wij door naar boven gelopen, in een recordtijd van 30 minuten en via de rechterzijde van het bergmassief afgedaald. Was even lekker om je fors in te spannen. Na een douche, s’middags met Filip per taxi naar Rawalpindi getogen, omdat ik via-via gehoord had dat er tussen de bazaars een “Pakistaanse Bever Zwerfsport” te vinden was. Ons enthousiasme voor een uitgebreide buitensportwinkel moest als snel getemperd worden omdat bleek dat er slechts tassen, enkele messen en gewatteerde jassen werden verkocht. Deed mij meer denken aan een eenvoudige dumpzaak, mààr dan zonder de wapenverkoop. Er werd ons geadviseerd in het voorjaar in het noordelijk gelegen plaatsje Gilgit te kijken. Hier zouden vele winkels te vinden zijn, aldus enkele Pakistani. Ik geloof ze maar half: eerst zien dan geloven!

Na een Italiaanse hap bij Papa Salli's om 22.00 samen per ambassadeauto naar de British Club voor het vieren van oudjaar. Het was er best gezellig: muziek en erg veel volk. Maar het was natuurlijk te verwachten dat het een typisch Engels feestje zou worden. Filip en ik werden namelijk bij binnenkomst al direct aangeklampt door twee wat dikkige, beschonken Britse dames die, nadat ze hoorden wat onze nationaliteit was, plotseling ook in Nederland geweest waren. Als ik je vertel dat beide blondines een half uur later met een ander persoon stonden te zoenen, weet je wel wat voor een feest het was.
Kort na het ‘vuurwerk’ (welk vuurwerk…) vertrokken naar de UN-club, gelegen aan Hill Road buiten de Enclave. Dorien en haar man kwamen na aankomst uit in Thailand ook hierheen. Hier bleek het veel gezelliger te zijn met totaal ander publiek. Na nog een uurtje nagepraat te hebben, met z’n drieën huiswaarts gekeerd. Cosmo stond ons daar uiteraard kwispelend op te wachten.
De afgelopen zondag was weinig interessant. Het enige wat ik kan vertellen is dat het verschrikkelijk heeft geregend in Islamabad, de hele dag overigens. Ben dus lekker binnengebleven. Dat het voor mij pas de tweede maal was dat het fors regende in Pakistan is nog daar aan toe. Maar de regen hier in de hoofdstad zorgde op het zelfde moment voor veel sneeuw in de noordelijke bergen, en dat is nu juist de plek waar de recente aardbeving plaatsvond. En via Filip hoorde ik zelfs dat de hoogste Nederlandse militair, de chef defensiestaf (CDS) Dick Berlijn, welke op bezoek was bij het Nederlandse ziekenhuis in Bagh, zijn vertrek met minimaal een dag heeft moeten uitstellen. Uiteindelijk kon hij pas afgelopen maandagmiddag zijn weg weer vervolgen richting het vliegveld van Islamabad. Feit is dat er in het gebied minimaal een halve meter sneeuw is gevallen op alle niet-wintervaste tenten in het rampgebeid van de recente aardbeving. En de temperatuur van rond het vriespunt zorgt er dus voor weinig comfortabele omstandigheden. Mede ook doordat met dit weer tijdelijk ook geen hulp door de lucht meer mogelijk is.

De afgelopen twee dagen heb ik nogmaals de beide hoogleraren gesproken over mijn onderzoek. En daarnaast nog met Dr. Tahir Amin, een Internationale Betrekkingen-specialist voor wat betreft Pakistan en de Taliban. Ook heb ik gediscussieerd met een onderzoeker van het aan de Pakistaanse overheid verbonden Institute of Strategic Studies (een soort Instituut Clingendael). Is aardig om binnenkort mijn gevonden info eens aan voor te leggen.
En tot slot ben ik gisteren, nadat Stefan en Maritza uit Thailand en Vietnam teruggekeerd waren, weer terugverhuisd naar mijn vertrouwde guesthouse Copper Lodge in F-6/2. Ik wist niet dat ik zoveel spullen had meegenomen naar het logeerhuis. Ik maak me nu al zorgen hoe ik alle boeken, tassen en kleding terug naar Nederland krijg.

Ik ga rustig verder hier. Tot gauw,

Serge