Wickets, overs, runs, bowlers en batters.

Zoals eerder gezegd wilde ik afgelopen woensdag naar de Ashura-processie (de tiende dag na Muharram, het Islamitische nieuwjaar) van de Sjiietische moslims gaan kijken in het centrum van Islamabad, nabij de Jinnah Avenue. Maar nadat ik enthousiast mijn voornemen had rondgepraat werd ik vanuit de ambassade dringend verzocht van mijn reis af te zien. Veel moslims zijn rond Muharram al lichtelijk nerveus (vorig jaar tien doden bij een schietpartij nabij de plaats Quetta) én nu kunnen de Deense cartoons juist voor veel gelovigen de druppel zijn om aanwezige buitenlanders lastig te vallen.

Overigens had ik de (bloederige) processies al eens eerder meegemaakt (in Libanon), maar mijn nieuwsgierigheid maakte mij weer enthousiast. Op deze dag herdenken Sjiieten namelijk de tragische dood van Hussein (de kleinzoon van Mohammed). Hij sneuvelde op 10 Muharram (680 jaar na Christus) tijdens een gevecht tussen regeringstroepen (Turken), en Hussein’s volgelingen nabij de plaats Kerbala, in het huidige Irak. En sommige Sjiieten hebben dan een ritueel dat er op neer komt zich in het hoofd te snijden zodat het bloed aantoont hoe trouw men is aan Hussein. Ongetwijfeld wel een keer de beelden gezien van mannen die zich tot bloedens toe snijden met scheermesjes of scherpe kettingen.
Vanwege de meningsverschillen tussen de twee stromingen binnen de Islam leidt Ashura zoals gezegd regelmatig tot spanningen. Het gaat immers om de grondbeginselen binnen het moslimgeloof. En ik moet achteraf toegeven dat ik er geen spijt van heb het niet gezien te hebben. Afgelopen donderdag heeft een zelfmoordenaar in het westen van Pakistan zich inderdaad opgeblazen en zo’n 40 dodelijke slachtoffers gemaakt onder voornamelijk sjiieten. De verhoudingen in het overwegend Soenitsiche Pakistan zijn nu dus aardig verziekt.

Op woensdagavond filmavond bij Nils en Marie thuis. Met behulp van een beamer projecteerden de Duitse journalist en zijn Zwisterse vrouw (medewerker UNDP) een film op een van de witte binnenmuren. Was erg gezellig: veel buitenlanders gesproken en ook enkele Pakistanen. Vooral voor die laatste groep kon de Duits-Turkse film ‘Gegen die Wand’ best verrassend zijn. Vanwege het ontbreken van bioscopen in Islamabad en de conservatieve ideeën voor wat betreft seksualiteit waren vooral de openlijke seksscènes juist voor hen, volgens mij, best schokkend.
Overigens eerder die avond nog even met Julian gesproken (de Australische veiligheidsdeskundige) over mijn voorgenomen reis naar Quetta. Hij gaat mogelijk mee en wilde meer weten over mijn interviews. Hij gaf ook aan hoogstwaarschijnlijk vrije woonruimte te hebben voor de maanden maart en april. Gratis en mét een snelle internetverbinding. Ben benieuwd of dit door kan gaan.

Op vrijdag héél kort met Georges, de politieke vertegenwoordiger van de Europese Commissie gepraat hier in Islamabad. Ik hoorde al van mijn stagebegeleidster Heleen dat er op dit moment vrij weinig (politiek) beleid is vanuit Brussel ten opzichte van Pakistan. Dus vraag ik mij nog steeds af wat hij hier nu dus precies doet…
s’Avonds per taxi m’n was opgehaald bij het Serena Hotel en na enkele kleine stops uitgestapt bij de toko van Jean-Luc. Hier kwam ik erachter dat ik mijn portemonnee (inclusief mijn creditcard) in diezelfde taxi had laten liggen. Stom, want er rijden hier nogal veel Suzuki Alto’s rond dat ik al direct wist waar ik aan toe was. Toch nog even gezocht, maar al snel Nederland gebeld voor een blokkering en een nieuwe pas. De Rs 1000 in de portemonnee zijn uiteraard geen reden voor de (veelal arme) taxichauffeurs om deze even netjes terug te brengen naar de rechtmatige eigenaar…

Op zaterdagochtendvroeg, samen met Yaqoob (Serena Hotel), opgehaald door Andy voor ons bezoek aan de cricketmatch Pakistan-India. Als leek voor wat betreft de cricket-sport wilde ik deze match zeker meemaken. Volgens velen was deze namelijk te vergelijken met een voetbalwedstrijd Nederland-Duitsland.
Andy’s Lanrover gestald bij het huis van de Pakistanen Sanam en Fawad en per oude Opel (met vier man en een vrouw erin) krakend naar het Pindi Cricket Stadium gereden. Hier ontmoette ik ook de Duitser Martin. Ik had hem reeds in Lahore ontmoet en hij kon uiteindelijk ook mee omdat ik enkele kaartjes over had. De rest heb ik overigens verkocht aan enkele Pakistaanse zwarthandelaren buiten het stadion. Voor de dubbele prijs welteverstaan! Dorien, Maritza en Klassen waren overigens ook nog van plan te komen, maar wat later.

Om 10.00 via gate 6-B onze zitplaats gevonden in het uitverkochte stadion, met prachtig zicht op ‘de pitch’. Volgens mijn schatting was de capaciteit zo’n 25.000 toeschouwers, maar naarmate de wedstrijd eenmaal begonnen was bleef het aantal mensen maar groeien. Ik had al gehoord dat op dit soort dagen de politie van Rawalpindi een extra zakcentje verdient met het doorlaten van ‘wat extra mensen’. En dus was er plotseling op het dak van ons stadiondeel een extra ring mensen verschenen.

Dat de Pakistanen de match zeer serieus namen bleek al snel aan de reacties uit het publiek. Veel gepassioneerde supporters (vlaggen, sjaals), geschreeuw en gejoel. Regelmatig ging ‘the wave’ door het stadion, waar verrassenderwijs supporters van India en Pakistan door elkaar zitten. Dat moesten ze in Nederland proberen. Al vrees ik dat na de recente rellen tussen ADO-Den Haag en Ajax dit nog lang niet zal gebeuren.
De nabijheid van het internationale vliegveld van Islamabad wat tevens wordt gebruikt door de militairen (Chaklala Airbase) zorgde regelmatig voor verrassende ‘overvliegers’. Pakistaanse Mig-21’s zorgden kort voor ‘luchtsteun’ en enige CN-235’s vlogen laag over het cricketveld. En dat werd uiteraard met nationalistisch gejuich ontvangen.”Kom maar op India!” Daarnaast waren er regelmatig Australische Blackhawks (Ja Remko..) en Amerikaanse Chinooks te zien. Zij zijn nog steeds druk met Kashmir, maar wilden ook best even langsvliegen.

Ik moet zeggen dat de sfeer super was in het stadion, maar dat cricket nooit een sport voor mij zal worden (Is het jouw favoriete sport, Miriam?). Het duurt véél te lang. Je hebt soms momenten dat er vrijwel niets gebeurd. Ik ben dus ook tweemaal in slaap gevallen. De Pakistanen vinden het daarentegen prachtig en maken er echt een ‘dagje uit’ van. Regelmatig komen er venters langs met eten, drinken en andere vette hapjes.
Uiteindelijk bleek dat Dorien, Maritza en Klassen toch niet kwamen. Mede doordat zij de juiste ingang niet konden vinden én de aanwezige mensenmassa buiten het stadion (willen tenslotte allemaal proberen zonder kaartje binnen te komen) besloten zij huiswaarts te keren. Jammer, maar wel zo veilig.
Uiteindelijk rond 16.30 vertrokken, op het moment dat bleek dat India deze ‘One-day-Match’ zou gaan winnen. Voor de deskundigen onder ons: India won met 266 runs en met slechts drie wickets. Ik vond het mooi geweest. Met een bruinverbrande kop teruggekeerd richting het guesthouse.

Op zondag ben ik weer met de zwarte viervoeter Cosmo en enkele collega’s de bergen in gegaan. Voor het eerst zag ik trouwens paragliders vanaf de Margalla Hills vliegen en landen op het aanwezige cricketveld, in district F-6. Mocht ik langer blijven…dan ga ik dat zeker ook beoefenen (Tis nét skydiven, Ferry!)

Tot slot heb ik vandaag besloten mijn trip naar Quetta met enkele weken uit te stellen. Het is er nu te gevaarlijk, zeggen ook de aanwezige medewerkers van Artsen zonder Grenzen. Bij hen zou ik immers logeren Mijn plan is nu om er begin maart naar toe te gaan.

Tot snel,

Serge