Een goede voorbereiding is het halve werk.

De ambassade wordt de komende tijd ietsje kleiner, qua personeel dan. Zo heb ik vanochtend heel vroeg (04.30) Filip (dé Belgische veiligheidsman) uitgezwaaid op het internationale vliegveld van Islamabad. Erg jammer dat hij vertrokken is, maar ik blijf beslist contact met hem houden.
En Els (de Defensie-Attache) gaat zeer binnenkort terug naar Nederland. Zoals bekend is het veldhospitaal in Bagh inmiddels teruggekeerd in Nederland en laat het Afghanistan-besluit door de Tweede Kamer op zich wachten. Iedereen hier wacht met interesse tot 2 februari. Dan valt de Nederlandse beslissing voor wat betreft Afghanistan.
En dan zijn er ook enkele (vaste) collega’s die hun biezen kunnen gaan pakken. Zij hebben immers hun drie-jaar-Pakistan erop zitten. Overigens komen er voor de laatste groep eerlijkheidshalve meestal wel weer BuZA-personen terug.

Ikzelf ben deze week onder meer bezig geweest met hét moment dat ik veldwerk kan gaan doen ‘in de provincie’. Zoals reeds verteld wil ik naar de provinciehoofdsteden Quetta en Peshawar in het westen van Pakistan. De bedoeling is op dit moment dat ik vanaf 13 februari enkele dagen in Quetta ben en korte tijd later, via Karachi, naar Peshawar vlieg. Ik heb inmiddels contacten met Artsen zonder Grenzen, VN, de vluchtelingenorganisatie UNHCR, Healthnet en de universiteiten in beide steden. En als het mogelijk is ook lokale politici, stamhoofden en het Pakistaanse leger. De komende tijd zal het programma langzamerhand door mijzelf dichtgetimmerd worden.

Probleem is dat vooral de provincie Baluchistan (met de hoofdstad Quetta) op dit moment onveilig genoemd kan worden. De afgelopen maanden zijn er namelijk regelmatig schermutselingen tussen opstandige Baluchi’s en het Pakistaanse leger. Grootste twistpunt is de achterstelling van diezelfde provincie door de overheid in Islamabad. Terwijl Baluchistan de grootste provincie is (qua oppervlakte) binnen Pakistan, wonen er slechts een 6 miljoen mensen (op een total van zo’n 160 miljoen Pakistanen). Maar de aanwezigheid van het grootste Pakistaanse gasveld van Sui maakt het onmisbaar voor de machthebbers in de hoofdstad. En daarnaast spelen het ontbreken van ontwikkeling (nauwelijks onderwijs, nieuwe wegen en mobiele communicatievoorzieningen) én een toekomstige gaspijpleiding vanuit Iran, via Pakistan, naar uiteindelijk India een bijrol. Kortom een woelig gebied. Ik durf te wedden dat er van dit conflict tot nu toe weinig in de Nederlandse media is verschenen. Daarentegen is het hier dagelijks voorpaginanieuws. Ik plan mijn reis en houd intussen nauwgezet de nieuwsberichten in de gaten. Ik besluit enkele dagen voor het vertrek of het verantwoord is om ernaar toe te reizen.

Voor wat betreft Peshawar is de situatie ietsje minder gespannen. Zoals de meesten van jullie weten grenst deze Pakistaanse provincie North West Frontier Province (met dus Peshawar als hoofdstad) aan Afghanistan. Sinds de Britse overheersing bestaan hier ‘Tribal Areas’. Een stammengebied binnen Pakistan, maar waarbinnen het totaal geen rechtsmacht heeft. Hier geldt (letterlijk) het recht van de sterkste, en dat wordt dan regelmatig met (zware) wapens uitgevochten. De bevolking (vooral Pashtun) heeft er véél meer gemeen met de Pashtun in west-Afghanistan, dan met Musharraf en consorten in Islamabad.
De beslissing van de Pakistanen om na 9/11 de Amerikanen te steunen in hun strijd tegen het terrorisme (zie bijvoorbeeld de recente aanval van de Amerikanen in het grensgebied Pakistan/Afghanistan) heeft bij vele stamleden dààr voor nog meer kwaad bloed gezorgd. De Pakistanen hebben sindsdien in de regio zo’n 80.000 Frontier Corps soldaten gestationeerd. De komst van de Nederlanders naar Zuid-Afghanistan, de (politieke) ontwikkelingen in Afghanistan en dus de rol van de VS maakt ook dit stamengebied best hectisch.

Morgen heb ik overigens een interview met Royston, de veiligheidsman van de VN in Pakistan. Ik hoop van hem meer te vernemen over de stand van zaken.

Ik blijf jullie op de hoogte houden.

Serge