Het Pakistaanse leger is de ceremoniemeester.

Mijn bezoek aan de Saudi Pak Tower (een van de wolkenkrabbers van Islamabad), afgelopen maandag was nuttig. Ik zou met de veiligheidsmensen van de VN overleggen over mijn voorgenomen bezoek aan de hoofdsteden Quetta en Peshawar. Royston, oud-lid van de Britse Special Forces, gaf persoonlijk aan waar op dit moment de moeilijkheden liggen in Pakistan. Ik kon gerust zijn. Mijn bezoeken moesten, volgens hem, geen probleem zijn. Nu nog de ambassade van diezelfde mening overtuigen.

Op woensdagmiddag was ik door de oud-opperbevelhebber van de Pakistaanse Strijdkrachten, Aslam Beg, uitgenodigd voor een symposium over de toekomst van Afghanistan en de rol van Pakistan daarin. In het Serena-hotel vele interessante mensen ontmoet van verschillende pluimage: Iraaanse- en Amerikaanse diplomaten, Chinezen, Duitsers en uiteraard de verschillende belanghebbenden van binnen Afghanistan.
Het enige wat mijzelf irriteerde, tijdens de overigens zeer interessante lezingen, was het nogal luide gebruik van mobieltjes. Uitzetten is zo eenvoudig of loop simpelweg even de zaal uit als het écht belangrijk is. Was dan dus best aardig te zien hoe die veelal oude en bebaarde mannen tevergeefs moeite deden om zachtjes te telefoneren.
Maar ondanks m’n irritaties wel weer een beter beeld gekregen over de relatie Pakistan-Afghanistan. Zo’n conferentie zouden ze in Nederland moeten organiseren in plaats van de hoorzittingen van vandaag. Pakistan heeft veel meer invloed dan de meeste ‘specialisten’ in Nederland nu voorspellen.

Naast het studiewerk moet er ook tijd zijn voor vermaak. En dus ook deze week. Op donderdag ben ik voor het eerst met een aantal Nederlandse collega’s naar de Canadese Club toegegaan, het zogenaamde ‘Happy Hour’. Was erg gezellig en niet zo duf als mijn eerdere bezoeken aan de club van de Britse onderdanen in Pakistan. Maar we hadden juist deze avond géén geluk. De Australiërs (houden ook van feestjes) hadden een of andere nationale feestdag en dus zaten zij allemaal (een man of 60) op hun ambassade. Gevolg was dat wij met z’n zessen om 22.00 in de bar overbleven. En prompt werd korte tijd later het laatste rondje gegeven. Jammer. Probeer het komende woensdag s’avonds weer: dan is het dartavond bij diezelfde Canadians.

Op vrijdag heb ik eerst even met de Australiër Julian geluncht. Als beveiliger van de Australische Ambassade gaat hij mogelijk met mij mee naar Quetta. Hij wil er (Pakistaanse) collega’s bezoeken en kan eveneens mij (bewapend??) begeleiden. Toffe kerel, net getrouwd in Australië en vanaf vorige week voor langere tijd in Pakistan werkzaam. Overigens kon ik na het lunchen met een half afgescheurde broek terug naar de ambassade. Uit mijn Pakistaanse fietszadel stak iets scherps, en voordat ik het wist was een van mijn broekspijpen verandert in een gatenkaas. Inmiddels voor Rs20 een nieuw zadel gekocht.
In de avond samen met Wisette naar het appartement van Alexandra gereden. Zij gaf een feestje vanwege het vertrek van twee Amerikaanse vriendinnen van haar (Eileen en Posha) naar respectievelijk Malta en Washington. Was erg gezellig om weer veel bekende gezichten te zien. Het was wel ‘een latertje’, mede doordat ik de volgende morgen vroeg op moest. Maar iedereen weet dat ‘time flies when you’re having fun’.

Op zaterdagochtend heel vroeg vertrokken richting district G-6 in Islamabad, het huis van Nasir. Samen met hem (als lid van de Pakistaanse hulpverleningsorganisatie 3R, Rescue, Relief & Rehabilitation), Carolyn (Engelse vrijwilligster) en Nils (Duitse journalist) naar Balakot gereden. We zouden op de zaterdag vervolgens doorrijden naar Ghanool, het dorpje in de verderopgelegen Kaghan-vallei. Via 3R heeft de Nederlandse overheid hier de Kashmiri’s geholpen aan ijzeren golfplaten om de winter door te kunnen komen. En ik wilde (namens de ambassade) gaan kijken hoe het dorp er nu aan toe is.

Na een voorspoedige rit, ik reed met Nils (reeds anderhalf jaar in Pakistan) op z’n Pakistaans (veel toeteren en knipperen met groot-licht) via de plaatsen Taxila, Haripur, Mansehra uiteindelijk naar Balakot. Onderweg ondermeer de grote wapenfabrieken van Heavy Industries Taxila gezien waar ondermeer doorontwikkelde Russische tanks (Nee Olav, helaas geen foto’s) en pantserwagens worden gemaakt.
Balakot verandert met de dag. Je ziet dan nog steeds veel resten van de aardbeving, zoals ingestorte huizen en tentenkampen. Maar langzamerhand ontstaan er weer kleine winkeltjes, worden huizen en hotels gebouwd en bruggen hersteld.

Na aankomst in het kamp van het Pakistaanse leger natuurlijk een bakkie thee gedronken (met veel melk en suiker en dus niet mijn favoriete mix maar weigeren kan je niet…) en snel daarna door met de Russische jeep van Nasir richting Ghanool. Overigens kwam ik geen westerse hulpverleners meer tegen in het stadje. Of het moeten de twee Amerikanen zijn die zogezegd voor de organisatie ‘The Morning Star’ uit Afghanistan overkwamen (Google kan overigens niets vinden van deze zogenaamde NGO). Ze waren toch wel erg geschrokken toen ze ons opeens in het militaire kamp tegenkwamen. De CIA “peilt” dus ook hier de stemming onder de bevolking...

Onderweg zie je opnieuw de enorme schade die is aangericht aan de snelweg die ooit verbonden was met de fameuze Karakoram Highway naar China. Veel scheuren, weggeslagen wegdelen en recente landverschuivingen. De Pakistanen hebben aardig wat werk te verzetten om alles te herbouwen. Eerst maar eens afwachten wat er gebeurd als hier in het voorjaar de dooi inzet…
Vlak voor de afslag naar de vallei waarin Ghanool ligt moesten we uitstappen vanwege een net ingestorte brug. Uiteindelijk rond 17.00 in het dorp waar nu zo’n 500 mensen wonen. Feit is nu dat veel families in elk geval de barre winter kunnen overleven. Het plaatselijke (Cubaanse) veldhospitaal zorgt voor medische verzorging en voedsel wordt regelmatig aangevoerd. Overigens moeten de lokale Kasmiri zo snel mogelijk starten met het zelf verbouwen van voedsel. Je moet ze niet afhankelijk laten maken van de internationale hulp. Maar naar mijn mening gaat ze dat zeker lukken.

Het werd donker en rond 17.30 per jeep terug gehobbeld richting Balakot. Hier na enig zoekwerk Kebab en omeletjes gegeten (alles smaakt als je honger hebt) en na een kop thee bij majoor Ali in de tent gekropen voor een lekkere nachtrust. Verrassenderwijs kon ook Carolyn bij ons in de tent slapen. Zij kreeg het enige bed en wij mochten op de grond ‘ leggen.’ s’Nachts overigens nog gewekt door een blaffende hond. Volgens Nasir vanwege een aardschok. Zoals gewoonlijk heb ik er totaal niets van gemerkt.

Op zondag werd mij meer duidelijk wat 3R tijdens dit weekend had bijgedragen in Balakot. 25 kersverse stelletjes zouden samen in het huwelijk treden, georganiseerd door… het Pakistaanse leger. En wij hadden een deel van de uitzet meegenomen (snelkookpan, tent, dekens, gasstelletje, etc.) Carolyn werd s’ochtends al vroeg gewekt: zij had aangegeven de make-up te willen verzorgen voor alle bruidjes. Omdat alles nog werd opgebouwd door de soldaten van majoor Ali zijn Nils, Nasir en ik de rest van de ochtend maar wat gaan luieren in de auto’s. Het massahuwelijk (uiteraard gearrangeerd) zou pas om 12.30 plaatsvinden met aanwezigheid van hoge militairen en andere hotemetoten.
Een grote tent was er opgezet, uiteraard verdeeld in een mannengedeelte en vrouwengedeelte, voor zo’n 500 gasten. De stellen kwamen uit de regio Balakot en dat alleen al maakte het een speciale gebeurtenis. Het eerste (solo)huwelijk in Balakot, ná de aardbeving, was overigens al eerder gesloten (in aanwezigheid van mevrouw Musharraf).

De plechtigheid begon met een preek van de lokale Mufti en uiteindelijk een inauguratie door Generaal Shakeel en Brigadier Shattak. Aan de vrouwenkant was de dochter van de Generaal aanwezig en verder opgeluisterd met genodigden van (internationale) NGO’s. Uiteraard ben ik ook dáár naar binnen gegaan (de vrouwen waren veel interessanter dan dat stelletje saaie mannen op het podium). Al moet ik zeggen dat geen van de vrouwen uiterlijk blij was om in het huwelijksbootje te treden. Allen waren zichtbaar zenuwachtig en enkelen huilden zelfs. Was dat doordat hun partners minstens tien jaar ouder waren of dat ze geen familie meer hadden sinds de aardbeving. Ik moest er naar gissen. Maar het bleef eigenaardig. Overigens hadden de militairen aan alles gedacht, van de hakschoentjes, de jurk (allemaal dezelfde) tot aan de make-upkeus toe.

Tijdens de plechtigheid kwamen Nils en ik de beide Amerikanen weer tegen. Na het zien van ons verdwenen ze vlug, hun drie Pakistaanse collega’s achterlatend. Deze ‘burgers’ gaven vervolgens hoge Pakistaanse militairen zichtbaar bevelen. De Inter Services Intelligence (ofwel de Pakistaanse AIVD) wilde zogezegd ook de huwelijken bijwonen.
Tot slot werd de bruid in een zogenaamd draagbaar (Palki) naar de gereedstaande (versierde) jeeps vervoerd.

Daarna hadden Nils en ik het allemaal wel gezien. Na weer een theetje met enkele hoge omes en verschillende afscheidszoenen zijn Nils en ik weggereden richting Islamabad. Het afscheidnemen duurt hier namelijk 'eeuwen' en een huwelijksplechtigheid gaat enkele dagen door. Nasir en Carolyn vertrokken trouwens korte tijd later.

Ik vond het zelf heel speciaal om erbij te zijn, maar nogmaals eigenaardig om te weten dat de Pakistaanse strijdkrachten alles tot in de puntjes hadden geregeld. Wilde het leger zijn blazoen opschonen na een trage hulpverlening direct na de aardbeving, of of was het misschien omdat de meeste mensen in het gebied geen geld hebben voor een huwelijk of was het dan alleen maar om de soldaten bezig te houden.
Ik hoop nu binnenkort in Islamabad of Lahore een huwelijk van een welvarende familie mee te maken.

Vanavond een afscheidsreceptie in de residentie van de ambassadeur vanwege het officiële vertrek van alle Nederlandse militairen in Pakistan. Al verwacht ikzelf binnenkort weer een aanvoer van materiaal naar de regio (als je begrijpt wat ik bedoel...)

De komende dagen weer druk met lezen en schrijven. Overigens is er woensdag en donderdag een symposium over terrorisme hier in Islamabad. En heb ik woensdag een gesprek met de mensen van Artsen zonder Grenzen over mijn voorgenomen reizen.

Op 11 februari probeer ik met zeven anderen de cricketwedstrijd Pakistan-India bij te wonen in Rawalpinid.

Tot gauw,

Serge