Alles gaat weer anders.
Door: Serge
Blijf op de hoogte en volg Serge
27 Februari 2006 | Pakistan, Islamabad
Mijn bezoek aan wereldstad Karachi was dus kort maar krachtig. Maar het blijft intrigerend om in zo’n enorme stad (de grootste in Pakistan) rond te lopen. Ontelbare (vervuilende) riskja’s, toeterende bussen en vele, vele auto’s. Karachi is overigens veel meer westers georiënteerd dan bijvoorbeeld Islamabad. Langs de wegen zie je idioot grote reclamezuilen en je kan gemakkelijk allerlei westerse producten of elektronica kopen. Als je Karachi vergelijkt met Amsterdam, dan is Islamabad een stad als Wassenaar (veel groen, ruim opgezet en veel villa’s).
Overigens heb ik in Karachi vrijwel geen westerlingen op straat zien lopen. Terwijl die er zeer zeker zijn. Het is hier namelijk goed en gemakkelijk geld verdienen. 2/3 van de handel in Pakistan vindt in Karachi plaats. Volgens velen zou de metropool ook de gevaarlijkste stad van Pakistan zijn. Er zijn zo nu en dan botsingen tussen verschillende islamitische groeperingen (inclusief dodelijke slachtoffers) en recentelijk was er een explosie in een van de KFC-fastfoodrestaurants. Ik heb daar in zijn geheel niets van gemerkt en heb gedaan wat ik wilde doen in twee dagen.
Samen met collega Amber (van het Consulaat in Karachi) en collega Wisette woensdagmiddag nog wat winkelcentra afgegaan (dames willen natuurlijk winkelen) en uiteindelijk wat gegeten bij restaurant Barbecue Tonight. Eten in de openlucht, op de derde verdieping met een prachtig zicht over de haven van Karachi.
Weer een nachtje zweten en s’ochtends vroeg naar het Sheraton-hotel. Na een verfrissende douche per ‘Radio Cab’ via de ABN-AMRO-pinautomaat naar het vliegveld. Maar onderweg werd ik gebeld door Cees, de ‘tweede man’ op de ambassade en verantwoordelijk voor de veiligheid. Hij raadde mij af om door te reizen naar Peshawar. Er zouden op vrijdag demonstraties gepland zijn en dus had het voor mij weinig reden om naar Peshawar te vliegen. Na enig wikken en wegen (ik had immers van ‘mijn contacten’ in Peshawar te horen gekregen dat de situatie in de stad juist ‘rustig was) toch mijn reis afgezegd. Ik ben dan wel een stagiaire, maar om een advies te negeren maakt je niet populair op de ambassade. En mocht er inderdaad wat voorvallen, dan sta je helmaal voor aap... Een moeilijke, maar goede beslissing dus, denk ik.
En dus maar weer terug gegaan naar het Sheraton. Spullen in een hotelkamer gedropt en samen met Wisette s’middags wat gaan eten in Cafe Flo, een Frans restaurant op het terrein van het Franse taalinstituut Alliance Française. Erg lekker én goed Frans eten. Daarna teruggereden naar het reisbureau voor het wijzigen van mijn ticket. Ik zou in plaats van mijn Air-Blue-vlucht voor Peshawar (13.00), nu om 21.30 met dezelfde maatschappij naar Islamabad terugkeren.
Na wat gerelax nabij het zwembad om 19.00 nogmaals per taxi naar het vliegveld. Collega Wisette zou de volgende dag naar India doorreizen voor een twee-weken-durende vakantie. Het was maar goed dat ik wat eerder vertrok, omdat de hele weg naar het Jinnah International Airport vol stond met blik. Uiteindelijk zette de chauffeur mij om 20.30 af bij Domestic Departures. Daar ingechecked en tot mijn verbazing werd ik direct ge-upgrade tot Business-Class passagier. Ik had zeker sjans met die grondstewardess?? Na een voortreffelijke vlucht per Airbus A-321 (veel ruimte en goed eten) om 01.00 terug in Guesthouse Copper Lodge.
Overigens best humor om te zien hoe taxichauffeurs op Islamabad Airport Rs 400 proberen te vragen voor een ritje naar district F-6/2. Ik als ‘ervaren’ westerling weet inmiddels dat het voor Rs100 kan.
Op vrijdag dus gewoon op de ambassade. Op de zaterdag regende het pijpenstelen, desondanks toch met collega Rob (en familie) per ambasade-auto de Margalla-Hills ingegaan. Helaas ging het alleen maar harder regenen en werd het een autoritje door de heuvels nabij Islamabad. s’Avonds met Martin (de Duitser die eerder al meeging naar de cricketmatch) wat gegeten bij Olive’s. Hij vertrok de volgende dag naar Lahore en vliegt enkele dagen later terug naar Frankfurt. Toffe gozer en jammer dat zijn baas hem niet langer in Pakistan laat werken. Hij vond het zelf ook niet echt leuk.
Overigens eigenaardig om het cartoon-spandoek te zien hangen bij de nabijgelegen Italiaanse ijstent (Gelato Affairs) met zonder twijel een Pakistaanse eigenaar. De recente actie van de Italiaanse (inmiddels ex-) minister Calderoli om een t-shirt met de bekende cartoons te dragen heeft hier dus ook Italië een beetje in de ban gedaan.
Op zondag bij Stefan en Maritza zitten internetten. Het weer was nog steeds slecht dus van een Hill-hike is het niet gekomen. De man van Dorien, Classe, woont hier nog steeds in, maar vertrekt op dinsdag naar Nederland. De Scandinaviërs zijn (en dat is begrijpelijk) nog steeds lichtelijk zenuwachtig in Pakistan. Zo hebben de Denen hun ambassade gesloten en bij het gebouw van Tenenor (de Noorse mobiele telefoonaanbieder in Pakistan) nabij de supermarkt F/6 staan continue militairen. Ik vrees overigens dat deze naam voor jaren besmet is in Pakistan...
Tot slot wacht ik met nieuwe reisplannen tot na het bezoek van de Amerikaanse President Bush, het komend weekend.
Tot volgende week,
Serge
Overigens heb ik in Karachi vrijwel geen westerlingen op straat zien lopen. Terwijl die er zeer zeker zijn. Het is hier namelijk goed en gemakkelijk geld verdienen. 2/3 van de handel in Pakistan vindt in Karachi plaats. Volgens velen zou de metropool ook de gevaarlijkste stad van Pakistan zijn. Er zijn zo nu en dan botsingen tussen verschillende islamitische groeperingen (inclusief dodelijke slachtoffers) en recentelijk was er een explosie in een van de KFC-fastfoodrestaurants. Ik heb daar in zijn geheel niets van gemerkt en heb gedaan wat ik wilde doen in twee dagen.
Samen met collega Amber (van het Consulaat in Karachi) en collega Wisette woensdagmiddag nog wat winkelcentra afgegaan (dames willen natuurlijk winkelen) en uiteindelijk wat gegeten bij restaurant Barbecue Tonight. Eten in de openlucht, op de derde verdieping met een prachtig zicht over de haven van Karachi.
Weer een nachtje zweten en s’ochtends vroeg naar het Sheraton-hotel. Na een verfrissende douche per ‘Radio Cab’ via de ABN-AMRO-pinautomaat naar het vliegveld. Maar onderweg werd ik gebeld door Cees, de ‘tweede man’ op de ambassade en verantwoordelijk voor de veiligheid. Hij raadde mij af om door te reizen naar Peshawar. Er zouden op vrijdag demonstraties gepland zijn en dus had het voor mij weinig reden om naar Peshawar te vliegen. Na enig wikken en wegen (ik had immers van ‘mijn contacten’ in Peshawar te horen gekregen dat de situatie in de stad juist ‘rustig was) toch mijn reis afgezegd. Ik ben dan wel een stagiaire, maar om een advies te negeren maakt je niet populair op de ambassade. En mocht er inderdaad wat voorvallen, dan sta je helmaal voor aap... Een moeilijke, maar goede beslissing dus, denk ik.
En dus maar weer terug gegaan naar het Sheraton. Spullen in een hotelkamer gedropt en samen met Wisette s’middags wat gaan eten in Cafe Flo, een Frans restaurant op het terrein van het Franse taalinstituut Alliance Française. Erg lekker én goed Frans eten. Daarna teruggereden naar het reisbureau voor het wijzigen van mijn ticket. Ik zou in plaats van mijn Air-Blue-vlucht voor Peshawar (13.00), nu om 21.30 met dezelfde maatschappij naar Islamabad terugkeren.
Na wat gerelax nabij het zwembad om 19.00 nogmaals per taxi naar het vliegveld. Collega Wisette zou de volgende dag naar India doorreizen voor een twee-weken-durende vakantie. Het was maar goed dat ik wat eerder vertrok, omdat de hele weg naar het Jinnah International Airport vol stond met blik. Uiteindelijk zette de chauffeur mij om 20.30 af bij Domestic Departures. Daar ingechecked en tot mijn verbazing werd ik direct ge-upgrade tot Business-Class passagier. Ik had zeker sjans met die grondstewardess?? Na een voortreffelijke vlucht per Airbus A-321 (veel ruimte en goed eten) om 01.00 terug in Guesthouse Copper Lodge.
Overigens best humor om te zien hoe taxichauffeurs op Islamabad Airport Rs 400 proberen te vragen voor een ritje naar district F-6/2. Ik als ‘ervaren’ westerling weet inmiddels dat het voor Rs100 kan.
Op vrijdag dus gewoon op de ambassade. Op de zaterdag regende het pijpenstelen, desondanks toch met collega Rob (en familie) per ambasade-auto de Margalla-Hills ingegaan. Helaas ging het alleen maar harder regenen en werd het een autoritje door de heuvels nabij Islamabad. s’Avonds met Martin (de Duitser die eerder al meeging naar de cricketmatch) wat gegeten bij Olive’s. Hij vertrok de volgende dag naar Lahore en vliegt enkele dagen later terug naar Frankfurt. Toffe gozer en jammer dat zijn baas hem niet langer in Pakistan laat werken. Hij vond het zelf ook niet echt leuk.
Overigens eigenaardig om het cartoon-spandoek te zien hangen bij de nabijgelegen Italiaanse ijstent (Gelato Affairs) met zonder twijel een Pakistaanse eigenaar. De recente actie van de Italiaanse (inmiddels ex-) minister Calderoli om een t-shirt met de bekende cartoons te dragen heeft hier dus ook Italië een beetje in de ban gedaan.
Op zondag bij Stefan en Maritza zitten internetten. Het weer was nog steeds slecht dus van een Hill-hike is het niet gekomen. De man van Dorien, Classe, woont hier nog steeds in, maar vertrekt op dinsdag naar Nederland. De Scandinaviërs zijn (en dat is begrijpelijk) nog steeds lichtelijk zenuwachtig in Pakistan. Zo hebben de Denen hun ambassade gesloten en bij het gebouw van Tenenor (de Noorse mobiele telefoonaanbieder in Pakistan) nabij de supermarkt F/6 staan continue militairen. Ik vrees overigens dat deze naam voor jaren besmet is in Pakistan...
Tot slot wacht ik met nieuwe reisplannen tot na het bezoek van de Amerikaanse President Bush, het komend weekend.
Tot volgende week,
Serge
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
